دائره المعارف طهور: اصول عقاید صفحه 335

من_اب_ع

سید محمد حسینی تهرانی - معادشناسی 1 - صفحه 124-120

کلی__د واژه ه__ا

بهشت گناه نفس اماره صبر عذاب الهی پاداش الهی

شواهد عقلی و نقلی بر وجود حیات اخروی

انسان می میرد و از این عالم منتقل می شود به آن عالم؛ در دنیا هر عملی که کرده نتیجه اش ثابت و حاضر است. کسانیکه می گویند چه کسی رفته است به آخرت خبر بیاورد که بهشتی است و جهنمی، آنجا حورالعین است، مالک دوزخ است، خازن بهشت است؟ آقا! در این دنیا خوش باش؛ اینها همه افسانه است؛ انبیاء درهم آمیخته اند برای آنکه بشر سرکش و متجاوز را بدینوسیله مهار کنند و در جامعه عدالت اجتماعی برقرار نمایند؛ این منطق، منطق افراد کوتاه نظر و سطحی بین است.

اختیار و آخرت:

زیرا اولا: حس مسؤولیت برای انسان مختار و عاقل، جزء سرشت اوست، ربطی به انبیاء ندارد. عالم سرسری نیست و این نظام شگفت بر حق منطبق است، و انسان جزئی از این عالم وسیع و عجیب است، و اختیار انسان او را در عالم تکوین بر سر دو راه خیر و شر محدود و مقید می سازد؛ و این همان معنای تعهد و مسؤولیت انسان -مانند هر موجودی از موجودات حتی هر ذره ای از ذرات- در دستگاه آفرینش است. انسان را از این امر کلی خارج نمودن و او را عبث و مهمل پنداشتن و بی هدف معرفی کردن، لطمه و شکست به اساس این عالم وارد نمودن است و مرجعش به انکار اصل مبدأ و اصالت عالم هستی است.

و ثانیا: انکار وحی و عدم امکان ربط با عالم غیب و انکار عالم متافیزیک، امروزه نزد مفکرین عالم رونقی نداشته و جزء اباطیل شمرده می شود، و دانشگاههای عالم برای وصول به این حقائق راههایی را در صددند که بپیمایند و نزدیک شدن به حکمت الهیه و عرفان ربوبی، روزنه امیدی از درخشش نور حقیقت را بر دلهای آنان نوید میدهد. در حکمت متعالیه بر اساس براهین قاطعه، وجود عوالم غیب و ملکوت مبرهن گردیده و در مکتب تفکر جای ایراد و اشکال نگذارده است.