دائره المعارف طهور: اصول عقاید صفحه 647

در عالم حشر اگر تمام افراد بشر محشور شوند، لازمه اش آن است که افراد کثیری دارای یک بدن مشترک باشند، و نمی شود بدن های مستقلی داشته باشند، چون این امر غیر ممکن است.

فرض کنید کافری گوشت بدن مؤمنی را خورد، و این گوشت بدن مؤمن، جزء اجزاء بدن کافر شد، خداوند تبارک و تعالی چون بخواهد آنان را محشور کند، اگر آن مأکول مؤمن یعنی خورده شده را مستقلا محشور کند، پس آن آکل یعنی خورنده کاملا محشور نشده است؛ نیمی از بدنش رفته است؛ چون شخص آکل نیمی از بدنش تشکیل شده است از مؤمنی که توسط او خورده شده است.

اگر خداوند آن شخص را که مأکول است حشر فرماید، و آن را تام و با عیار کامل حشر کند، این شخص آکل که کافر است، به تمام معنی حشر نشده، نیمش محشور نگردیده است. و اگر شخص آکل را حشر کند، شخص مأکول که مؤمن است به تمام معنی حشر نشده و مقداری از آن جا مانده است، چون مأکول در شکم آکل آمد و جزء اجزاء وجودی شخص آکل قرار گرفت. این یک اشکال.

اشکال دوم که زائیده همین اشکال است آنکه: خداوند اگر بخواهد آنها را خلق کند، کدام یک را مقدم بدارد؟ اگر آکل را مقدم بدارد، جواب این است که چرا مأکول را مقدم نداشت؟ و اگر مأکول را مقدم بدارد، جواب این است که چرا آکل را مقدم نداشت؟ پس معاد هر کدام از آنها ترجیح بلا مرجح است و معاد هر دو با هم غیر ممکن است؛ و الا لازم می آید چند نفس انسانی به یک بدن تعلق پیدا کنند.