دائره المعارف طهور: اصول عقاید صفحه 773

معاد انسان خدا ماده و صورت لقمان حکیم

نقد و بررسی تلقی تجربه گرایان و دهریون از معاد

خداوند تبارک و تعالی دارای قدرت است و انسان را زنده میکند؛ و آن وقت انسان می فهمد که در این دنیا عبث خلق نشده بود و روی حساب و کتاب دقیق بوده است. خواه معاد را انکار کند یا نکند. بگوید که: این معادی را که پیغمبران میگویند، کسی نرفته است که خبر آورد؛ چه کسی به آخرت سفر کرده و خبر آورده که چنین و چنان است؟ انسان از نقطه نظر مدارک حسی می بیند که می میرد، بدنش زیر زمین میرود و می پوسد، و روحش هم که قابل دیدن نیست که بگوئیم زنده است؛ پس حقیقت انسان همین بدن عنصری اوست که آن هم از بین میرود و متلاشی میگردد و از روح هم که خبری نیست؛ پس معادی نیست، خبری نیست. «إن هی إلا حیاتنا الدنیا نموت و نحیا و ما نحن بمبعوثین؛ غیر از زندگی دنیا چیزی نیست؛ ما زنده می شویم و می میریم، و برای ما بعث و نشور و حشری نخواهد بود» (مؤمنون/37). دهریین و مادیین چنین می گفتند که: هیچ خبری نیست، معادی نیست. پس آنچه پیامبران گفتند، برای مصالح مجتمعات بشری بوده است؛ برای تنظیم جوامع و جلوگیری از تجاوزات و تعدیات مردم است، که یک مترسکی که همان عذاب و کیفر جهان بازپسین است پیوسته در مرأی و مسمع مردم میگذاردند و دائما در برابر قوای متخیله و واهمه آنها جلوه میدادند که از سبعیت و بهیمیت بشر تا اندازه ای کاهش دهند. مانند باغبانان و برزگران که در مزارع خود برای چشم ترس مرغان و کلاغان مجسمه ای قرار میدهند و مترسکی میگذارند که مبادا به حبوبات و میوه ها و گلها تجاوز شود. پیامبران نیز خدا و قیامت را بهترین وسیله برای چشم ترس بشر پنداشتند، و برای بر سر جای خود نشاندن مردم و عدم تعدی بر اموال و اعراض و نفوس و نوامیس یکدیگر، به آنها خدا و معاد را تلقین کردند؛ وگرنه خبری نیست؛ این مطالب و این احکام عریض و طویل بر اساس معاد واقعی و بر اساس خدای حقیقی اتکاء و اعتماد ندارند. چطور وقتی که انسان مرد، بدنش پوسیده و متلاشی شد، و در زیر زمین مضمحل و فانی شد و گم شد و اثری از آن نماند؛ خداوند این ذرات را جمع میکند و دوباره حیات میدهد؟ چطور میشود؟ این محصل کلام طبیعیون است که در انکار معاد علیه الهیون بیان کرده اند.