ترازوی حقیقت، ترجمه میزان الحق جلد 4 صفحه 14

ص:16

1- کافی، ج 5، ص 117؛ وسائل الشیعه، چاپ مؤسسه اهل البیت، ج 17، ص 125 و چاپ دار الاسلامیه، ج 12، ص 189؛ بحار الانوار، ج 22، ص 226؛ تهذیب الاحکام، ج 6، ص 358.
2- ر.ک: امالی شیخ صدوق، ص 128 و 130 و 73؛ وسائل الشیعه، ج 4، باب 104 از ابواب استحباب انشاد الشعر فی الحسین، ح 7 و باب استحباب البکاء لقتل الحسین، ح 4 و 5 و 7 و ح 14، ص 595 و 593 و 594؛ مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 86؛ روضه الواعظین، ج 1، ص 169 و 170؛ مستدرک الوسائل، ج 10، ص 314 و 386 و 385؛ بحار الانوار، ج 45، ص 207 و 257 و ج 44، ص 283 و 278 و 284 و 285 و 387 و ج 92، ص 343؛ کامل الزیارات، ص 81 و 104 و 105؛ رجال الکشی، ص 289؛ ثواب الاعمال، ص 84 و 109؛ امالی، ص 121؛ معاهد التنصیص، ج 2، ص 190؛ اقبال، ص 579 و 544.
3- کتاب اللهوف فی قتلی الطفوف، ص 55؛ العوالم الامام الحسین، ص 242؛ لواعج الاشجان، ص 117.

کسانی نسبت به مرگ آن حضرت، اهمیت می دهند و چه کسانی نسبت به آن، بی اعتنا هستند.

اهل سنت نقل کرده اند که پس از وفات پیامبر صلی الله علیه و آله، روزی ابوبکر به امام علی صلوات الله علیه گفت: «چرا اندوهگین هستی؟». حضرت فرمود: «چیز هایی برای من اهمیت دارد که برای تو بی اهمیت است».(1) یعنی امام علی صلوات الله علیه خواست به ابوبکر بگوید که وفات رسول خدا صلی الله علیه و آله برای تو اهمیتی ندارد. ابوبکر مجبور شد خود را از این موضوع تبرئه نماید.

نهی پیامبر صلی الله علیه و آله از خراشیدن صورت و کارهای دیگر توسط حضرت زهرا سلام الله علیها، شاید از سر مهربانی و دلسوزی پدر نسبت به فرزند بوده است، نه به خاطر حرمت و جایز نبودن آن کارها؛ همانند نهی شدن آدم از خوردن میوۀ ممنوعه که در کتاب برائه آدم به آن پرداخته ام.

ج: کوبیدن بر ران

در مورد حدیثی که می گوید: «هر کس به هنگام مصیبت و بلا، دستش را بر رانش بکوبد و تأسف بخورد، عملش نابود می شود» و احادیثی از این دست،(2).

باید بگویم:

یکم: هیچ شکی نیست که این احادیث، شامل مصیبت وارده بر پیامبر صلی الله علیه و آله نمی شود. وقتی برای حضرت یعقوب علیه السلام جایز بود که چنان برای فرزندش یوسف صلوات الله علیه گریه کند که چشمانش را از دست بدهد و در آستانۀ مرگ قرار گیرد، چرا