ترازوی حقیقت، ترجمه میزان الحق جلد 4 صفحه 185

ص:187

1- سوره نور، آیه 32.
2- ر.ک: بحار الانوار، ج 3، ص 283 ؛ الکافی، ج 1، ص 90 ؛ عوالی اللئالی، ج 1، ص 292 ؛ الاحتجاج، طبرسی، ج 1، ص 496 و چاپ دیگر، ص 313 ؛ مستدرک سفینه البحار، ج 7، ص 64 ؛ تفسیر نور الثقلین، ج 5، ص 233 ؛ کتاب التوحید، صدوق، ص 174 ؛ امالی صدوق، ص 534.
3- ر.ک: بحار الانوار، ج 13، ص 416 و 418 و ج 71، ص 176 و 186 ؛ وسائل الشیعه، چاپ مؤسسه آل البیت، ج 12، ص 156 و چاپ دار الاسلامیه، ج 8، ص 509 ؛ نهج السعاده، ج 7، ص 251 و 353 ؛ قصص الانبیاء، راوندی، ص 194.

خواست بفروشد، و اگر خواست آزاد کند، و اگر خواست به غلامی برد».(1).

همچنین می فرماید: «هر کس به من حرفی بیاموزد، مرا بندۀ خود ساخته است».(2).

از پیامبر صلی الله علیه و آله نیز نقل شده است که فرمود: «از هر کس حرفی آموختم، بنده او شدم».(3) و آمده است: «هر کس حرفی به من بیاموزد، بندۀ او می گردم».(4).

پنجم: از بارزترین ویژگی های بنده این است که در برابر مولایش، قادر به کاری نیست و ریز و درشت کارهای او را مولا در دست دارد. خداوند پیامبرش را به عنوان ولی مؤمنان _ و بلکه سزاوارتر از مؤمنان به خودشان _ معرفی می کند. امام نیز در ولایت، سزاوارتر از مؤمنان به خودشان است؛ چرا که پیامبر صلی الله علیه و آله در روز غدیر فرمود: «آیا من از خودتان به شما سزاوارتر نیستم؟». گفتند: «آری». فرمود: «هر کس من مولای او هستم، علی نیز مولای او است».

نتیجه این که مردم در فرمان بری از مقام نبوت و امامت، بندگان رسول خدا صلی الله علیه و آله هستند؛ به این معنا که اطاعت و فرمان بری مردم از پیامبر صلی الله علیه و آله، باید همانند اطاعت بنده از مولایش باشد. امام رضا صلوات الله علیه در حدیثی، مراد از «بندگی مردم نسبت به امامان» را بیان می کند و می فرماید: «مردم در فرمان بری، بندگان ما هستند و در دین، دوستان ما به شمار می آیند».(5) پس منظور این نیست که ما برای یاری و خدمت رسانی، بندگان ایشان هستیم، و معنا ندارد پرسش گر بگوید: «آیا معقول است