ترازوی حقیقت، ترجمه میزان الحق جلد 4 صفحه 240

ص:242

1- شجرۀ نفرین شده در قرآن را [جز برای آزمون مردم قرار ندادیم]. سوره اسراء، آیه 60.
2- الدر المنثور، ج 4، ص 191 به نقل از ابن ابی حاتم ؛ لباب النقول، سیوطی، چاپ دار الکتب العلمیه، ص 124 ؛ تفسیر آلوسی، ج 15، ص 107 ؛ فتح القدیر، ج 3، ص 240.
3- . الدر المنثور، ج 4، ص 191 به نقل از ابن مردویه ؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید معتزلی، ج 16، ص 16 ؛ شواهد التنزیل، ج 2، ص 457.
4- . الدر المنثور، ج 4، ص 191 به نقل از ابن ابی حاتم و بیهقی در الدلائل و ابن مردویه و ابن عساکر ؛ لباب النقول، سیوطی، چاپ دار احیاء العلوم، ص 138 و چاپ دار الکتب العلمیه، ص 124 ؛ تفسیر آلوسی، ج 15، ص 107.
5- الدر المنثور، ج 4، ص 191 به نقل از ابن ابی حاتم ؛ فتح الباری، ج 8، ص 302 ؛ تفسیر آلوسی، ج 15ص107 ؛ مناقب علی بن ابی طالب، ابن مردویه، ص 164 ؛ فتح القدیر، ج 3، ص 240.
6- . الدر المنثور، ج 4، ص 191 به نقل از ابن مردویه ؛ تفسیر آلوسی، ج 15ص107 ؛ فتح القدیر، ج 3، ص 240.

کاری کردند که نه مورد رضایت خدا بود و نه مورد پذیرش عاقلان. آیا سخن شیعیان در بارۀ برخی از نوادگان فاطمه صلوات الله علیها که اهل پایداری در دین نبودند، سنگین تر از چیزی است که قرآن در بارۀ برادران یوسف و پسر نوح و همسران نوح و لوط می فرماید؟ به نظر می رسد چیزی که شما در بارۀ پدر و مادر پیامبر صلی الله علیه و آله می گویید و هر دوی آن ها را کافر می دانید، از همه سنگین تر و شرم آورتر باشد!

پنجم: در احادیث، بسیاری از حکم ها که به صورت مطلق آمده است، برای مرزبندی دقیق و صددرصدی نیست؛ بلکه می خواهد حکم یا ویژگی اغلب افراد را بیان کند. پس هیچ مانعی ندارد که تعدادی از افراد، از دایرۀ شمول آن حکم عمومی، خارج شوند. وقتی می گویید که اهل فلان شهر، سخاوتمند و شجاع هستند، مقصود این است که خصلت عمومی آن افراد، سخاوت و شجاعت است؛ اما مانعی ندارد که تعدادی از آن ها، بخیل و ترسو باشند.

و الحمد لله و الصلاه و السلام علی عباده الذین اصطفی محمد و آله.

پرسش شمارۀ 203 (102): محبت علی و ارتکاب معاصی

اشاره

شعیان با این ادعا که «محبت علی، حسنه ای است که هیچ گناهی به آن آسیب نمی رساند»، نسبت به ارتکاب گناه و معصیت، بی باک هستند. در حالی که قرآن، این ادعا را تکذیب می کند و در بسیاری از آیاتش، از تخلف و ارتکاب گناهان، تحت هر ادعایی، برحدز می دارد و تأکید می کند: «لَیْسَ بِأَمَانِیِّکُمْ وَ لاَ أَمَانِی أَهْلِ الْکِتَابِ مَنْ یَعْمَلْ سُوءًا یُجْزَ بِهِ وَ لاَ یَجِدْ لَهُ مِنْ دُونِ اللهِ وَلِیًّا وَ لاَ نَصِیرًا؛(1) [وعدۀ الهی] بر اساس آرزوهای