امرها و نهیها و تحریم‌های خدا از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 120

مراد از حلّيّت و طيّب بودن اين است كه رزق طوري باشد كه طبع بشر از آن محروم

خوردني‌هاي حلال و حرام (285)

نباشد، يعني طبع آدمي آن را پاكيزه بداند و از آن خوشش آيد، و ملاك حلّيّت شرعي هم همين است، چون حلّيّت شرعي، تابع حلّيّت فطري است، آري دين خدا همه‌اش مطابق فطـرت است و خـداي سبحـان انسـان را مجهـز بـه جهـاز تغذيـه خلـق كرده، و مـوجـوداتي از زميـن ماننـد حيـوانات و نبـاتـات را مـلايـم بـا قوام بشر قرار داده، و طبــع بشر بـدون هيچ نفـرتي مـايــل آنهـا هسـت، و چنين چيزي بـراي او حـلال است.

خطاب در آيه به مؤمنين است، و نيز خطابهاي تشريعي كه در آيات قبل و بعد است همـه متوجه ايشان است. (1)

1- الميـــــزان ج: 12 ص: 524.

(286) امرها ، نهي‌ها و تحريم‌هاي خدا

مجـوز خوردن گوشت چارپايان بزرگسال و خردسال

«وَ مِنَ الاَْنْعــامِ حَمُولَــةً وَ فَرْشا كُلُــوا مِمّا رَزَقَكُــمُ اللّهُ وَ لا تَتَّبِعُــوا خُطُــواتِ الشَّيْطــانِ اِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبـينٌ،»

«و ازحيوانات، باربردار و نوزاد(پديدآورد)ازآنچه خدا روزيتان‌كرده‌بخوريد و دنبال شيطــان مرويــد كــه وي براي شمــا دشمني آشكار است.» (142/انعام)

«حَمُولَه» به‌معناي چارپايان بزرگسال‌است، و از اين جهت آنها را حموله مي‌خوانند كه طاقت برداشتن حمل (بار) را دارند، و «فَرْش» به معناي خردسالان آنها است، امر در جمله«كُلُوا مِمّا رَزَقَكُمُ‌اللّهُ،» تنهابراي اباحه خوردن و امضاي‌حكم عقل به اباحه‌آن است.