امرها و نهیها و تحریم‌های خدا از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 62

مجمــوع آيه كلام واحدي است كه يك غرض را افاده مي‌كند، و آن نهي از مصالحه‌اي است كه راشي و مرتشي بر سر خوردن مال مردم مي‌كنند، و مال مردم را بين خــود تقسيم نموده حاكــم يك مقدار از آن را كه راشــي به سويش «اِدْلا»(1)

1- سرازير كردن، پرداخت كردن (بيستوني).

نهي از رشوه دادن و رشوه گرفتن (137)

مي‌كند بگيرد، و خود راشــي هم يك مقــدار ديگــر را، با اينكــه مي‌داننــد اين مــال باطـل است، و حقي در آن ندارند.(1)

نهي از باب كردن حلال و حرام بدون وحي

«وَ لا تَقُولُــوا لِما تَصِــفُ اَلْسِنَتُكُــمُ الْكَذِبَ هــذا حَلالٌ وَ هذا حَــرامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَــي اللّهِ الْكَــذِبَ اِنَّ الَّذيــنَ يَفْتَـرُونَ عَلَـي اللّهِ الْكَذِبَ لايُفْلِحُونَ»

«براي آن توصيف دروغ كه زبانهايتان مي‌كند مي‌گوييد اين حلال است و اين حــرام، تا دروغ به خـدا بنديــد، كساني‌كه دروغ به خدا بندند رستگار نمي‌شوند»،

1- الميزان ج: 3 ص: 73.

(138) امرها ، نهي‌ها و تحريم‌هاي خدا

«مَتاعٌ قَليلٌ وَ لَهُمْ عَــذابٌ اَليــــمٌ»