امر به معروف و نهی از منکر در آیینه قرآن کریم صفحه 1

سخن پژوهشکده

(وَلْتَکُن مِّنکُمْ أُمَّهٌ یَدْعُونَ إِلَی الْخَیْرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ و یَنهَونَ عَنِ المُنکَر واولئک هُمُ المُفلِحون)(1)

قرآن کریم، شرط رستگاری و فلاح بشریت را دعوت به خیر و اقامه دو فریضه بزرگ امر به معروف و نهی از منکر می داند.

لقمان حکیم، فرزندش را به امر به معروف و نهی از منکر و اعراض از جاهلان دستور می دهد.

پیشوای شهیدان حسین بن علی(ع) آرمان بلند خویش را اجرای این دو فریضه الهی و حرکت بر اساس سیره نبوی و علوی می شناسد و حضرت امام باقر العلوم(ع) این دو فریضه را «اسمی الفرائض»(2) «راه پیام آوران الهی» و «خط مشی صالحان» می داند.

مصلحان بزرگ اجتماعی با تکیه بر این دو اصل اساسی به نشر معروف ها و نبرد با منکرات اجتماعی پرداخته اند و فقهای عظام در بیان احکام عملی دین این دو وظیفه الهی را مدنظر داشته و برخی در رساله ها و استفتائات به ابعاد مختلف آن پرداخته اند. ولی فقه عبادی و معاملات بیشتر محور فعالیت تحقیق و تدوین و تدریس حوزه های علوم اسلامی بوده و کمتر به مسائل فقه اجتماعی و سیاسی و روابط ملت و دولت توجه شده است.

مسائلی مثل امر به معروف و نهی از منکر، جهاد، دفاع، ولایت فقیه، احکام شوراها،بانک ها و بیمه ها و روابط داخلی و خارجی، بورس و بسیاری مسائل اقتصادی و حقوقی در روابط دولت ها و دولت و ملت و احکام انواع رسانه ها و مسائل فرهنگی هنری و احکام عزل و نصب ها و احکام انتخابات، مورد بررسی ریز و دقیق قرار نگرفته است.