محبت و رحمت صفحه 332

فرمودند:چقدر زشت است کسی از شما بیاید و گناه خودش را بگوید و خودش را در برابر مردم مفتضح کند. «افلا تاب فی بیته؛ آیا او نمی توانست در خانه خود توبه کند.» و این گونه خودش را رسوا نکند! بعد فرمودند: فو الله لتوبته فیما بینه وبین الله أفضل من إقامتی علیه الحد؛(1) به خدا سوگند، اگر بین خود و خدایش توبه کرده بود، بهتر از این بود که من حد زنا بر او جاری کنم. مگر خدا نیازمند تازیانه و شلاق است؟ خداوند با استغفار و توبه و پشیمانی می بخشد، چرا باید تازیانه بخوری یا گرفتار شوی و آبرویت برود! پیامبر و امام دوست نداشتند کسی بیاید اقرار کند. از این کار ناراحت می شدند و رویشان را بر می گرداندند.

اقرار جاهلانه

در روایت دیگری آمده است: خانمی به محضر امیرالمؤمنین علیه السلام رسید. گفت: یا امیرالمؤمنین من زنا کرده ام، مرا پا کم کنید. حضرت سؤالاتی از او کردند، بلکه راه فرار برایش بیابند، ولی او به همه شرایط حد اقرار کرد. چون آن زن حامله بود، حضرت فرمودند: برو بعد از اینکه وضع حمل کردی بیا. پس از مدتی باز نزد امیرالمؤمنین آمد و گفت: من وضع حمل کردم، مرا پاک کنید. حضرت امیر علیه السلام تجاهل کردند؛ یعنی به گونه ای برخورد کردند که گویا او را نمی شناسند. فرمودند: تو را از چه پاک کنم؟