محبت و رحمت صفحه 57

1- تفسیر نورالثقلین، ج 3، ص 5ح 17.

2- همنام گل های بهاری، ص 204، به نقل کنز العمال، ج 13، ص 429.

3- بحارالانوار، ج 16، ص 293، ح 160.

جنگ و داغ و زخم. وارد شریعه فرات شدند. خواستند آب بردارند و بخورند، دیدند اسبشان تشنه تر است. فرمودند: «أنت عطشان والله لا اذوق الماء حتی تشرب؛(1) تو تشنه ای. به خدا سوگند، تا تو آب نخوری من آب نمی خورم.» اول تو آب بخور. آن حیوان هم سرش را بالا برد و ادب کرد و آب نخورد. یعنی تا شما آب نخورید، من آب نمی خورم. در همان هنگام بود که ملعونی از سپاه دشمن به دروغ صدا زد: دشمن به خیمه ها حمله کرده است. و حضرت بدون اینکه آبی خورده باشد بازگشت. اینها خیلی مهم است. گفتنش آسان است. اگر ما بودیم میگفتیم: هزاران حیوان تلف شود، ولی ما به هدف و نیازمان برسیم. انسان در مقام عمل مراعات نمی کند، اما در مقام حرف ممکن است شعار بدهد. پیامبر و امام مظهر رحمت و محبت اند.

پیامبر آن قدر لطیف و حساس بود که اگر دست مبارکش را در فضا بالا و پایین می برد، به قدری آرام حرکت می داد که فضا آزرده نشود. عصمت پیامبر خیلی شدید بود. یعنی این فضا دارای ذرات و موجوداتی نامرئی است که ما نمی بینیم.

درباره حاج اسماعیل دولابی

خداوند حاج آقای دولابی را رحمت کند! (2)می فرمودند: من از همان زمان طفولیت هر چه را نگاه می کردم عبرت می گرفتم. امیر المؤمنین علیه السلام