محبت و رحمت صفحه 89

1- کافی، ج 2، ص 138.

2- تفسیر قمی، ج 2، ص 121.

3- لکل شیء عروس و عروس القرآن سوره الرحمن جل ذکره.مستدرک وسائل الشیعه، ج 4، ص 351،ح 4886.

ترسم که شفاعت کند از قاتل خود

از بس که کرم دارد و آقاست حسین

این خوف یک خوف واقعی بوده است. می دانسته است امام حسین علیه السلام سفره اش خیلی گسترده است. وقتی آن خبیث می خواست بیاید، حضرت به رویش تبسم کرد. یعنی من سفره ام پهن است. من می خواهم به تو محبت کنم و می پذیریم. مرحوم آیت الله شاه آبادی می فرموده اند: حضرت به او گفت: به من آب بده تا تو را پیش جدم شفاعت کنم. این یعنی صفت رحمانیت.

رحمانیت خداوند بدین معناست که می خواهیم همه را از دم بخریم. اصلا مال بد بیخ ریش صاحب اوست. دیده اید بعضی از میوه فروشها جنس های بنجل آخر شب را که می ماند و هیچ کس آنها را نمی خرد، به خانه می برند و خودشان مصرف می کنند. خدای متعال هم چیزی را که درست کرده است، هیچ وقت ضایع نمی کند. حیف و میل نمی کند.

رحمانیت خداوند

البته صفت رحیمیت خداوند مال بهشت است. خصوصی است. اما رحمانیت خداوند عام است. خداوند دو رحمت دارد: یکی رحمت عام است که همان صفت رحمانیت است و مربوط به همه است. با همه مهربان است. بر سر اشقیا با انبیایش دعوا می کند. این را در قصه فرعون و قارون مشاهده کردیم. صفت رحیمیت خداوند، صفت خاص است. اختصاص به مؤمنین و بهشتیان دارد. «الرحمن»، هم نام سوره است ، هم؛ نخستین آیه سوره.

ابتدا می گوید: «الرحمن». بعد می گوید: «علم القرآن خلق الإنسان». اول باید بگوید آدم درست کردیم، بعد بگوید «علم القرآن»، ولی برعکس گفته