بسم اللّه الّرحمن الّرحیم
«لا یَتَّخِذِالْمُؤْمِنُونَ الْکافِرِینَ أوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ وَمَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَلَیْسَ مِنَ اللّهِ فی شَیْ ءٍ إلاّ أنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاهً وَ یُحَذِّرُکُمُ اللّهُ نَفْسَهُ وَ إلَی اللّهِ المَصیرُ»آل عمران 3/28
پیشگفتار
ستایش ویژه پروردگار جهانیان است، و درود و سلام بر بزرگوارترین پیامبران و فرستادگان خداوند، و پاکیزه ترین تحیّتها و سلامها بر خاندان پاک و فرخنده آن حضرت و یاران نیک و با اخلاص او باد وهم بر همه آنهایی که بخوبی از آنان پیروی کردند تا روز بازپسین.
و بعد، بی گمان تقیّه از مفاهیم اصیل اسلامی است که خداوند آن را تشریع و مقرّر فرمود،
تا برای مؤمن به هنگامی که خود را قادر نمی بیند در برابر ستمگران پایداری و ایستادگی کند سپری، و برای حفظ شرف و کرامت او پناهی باشد. سنّت پاک پیامبر(ص) نیز در گفتار و کردار آن را مورد تأیید قرار داده و صحابه و تابعان ونیز کسانی که از آنها به نیکی پیروی کردند (و خداوند از آنها خشنود باد) آن را به کار بسته و همه فقیهان و محدّثان و مفسّران از دیگر مذاهب و فرقه های اسلامی بدان اعتراف کرده اند. عقل سلیم نیز با این حکم الهی موافق و هماهنگ است، چه بر انسان خردمند لازم است از چیزی که در آن احتمال ضرر است و مرتکب آن در خور سرزنش و نکوهش، دوری جوید. این امر در نزد دانشمندان علم اصول مذاهب اسلامی به قاعده
«وجوب دفع ضرر محتمل» معروف است. همچنین قاعده «الضرورات تبیح المحظورات» با تقیّه ارتباطی استوار دارد و روشنگر درجه سرایت این مفهوم اسلامی در هر چیزی است که
عنوان «ضرر» یا «اکراه» بر آن صادق است، خواه این امر در اصول عقاید اسلامی باشد و خواه در فروع احکام شرعی بلکه حتّی در آداب واخلاق عمومی نیز جاری است چنان که در فصول آینده
این کتاب روشن خواهد شد.
از این رو، برخلاف آنچه برخی می پندارند، تقیّه از ویژگیهای مذهب معیّنی از مذاهب مسلمانان نیست. چه همه مذاهب اسلام اعمّ از مالکی، حنفی، شافعی، حنبلی، ظاهری، طبری،