فرهنگ مهرورزی صفحه 113

حضرت امیر المؤمنین علیه السلام فرمود:

« أقَرَبُ دَارٍ مِنْ سَخَطِ اللّٰهِ وَ أبْعَدُهَا مِنْ رِضْوَانِ اللّٰهِ فَغُضُّوا عَنْکُمْ عِبَادَ اللّٰهِ غُمُومَهَا وَ أشغَالَهَا لِمَا قَدْ أیقَنْتُم بِهِ مِنْ فِرَاقِهَا وَ تَصَرُّفِ حَالَاتِهَا» (1).

دنیا نزدیک ترین سرا به خشم خدا و دورترین خانه از خوشنودی حق است، پس ای بندگان خدا! از اندوه نسبت به آن و مشاغل آن به خاطر این که به جدایی اش از خود و تغییر حالاتش یقین دارید، چشم بپوشید.

دوست داشتن نیکان و اخیار

اخیار و نیکان، انسان هایی هستند که از جمال باطن و زیبایی درون و ارزش های معنوی برخوردارند.

بی تردید هنگامی که انسان به زیبایی باطن آنان و ارزش های معنوی ایشان آگاه شود، در قلب خود کشش و محبتی فراوان نسبت به آنان احساس می کند و در حقیقت با این شناخت به اجرای فرمان حق که دوست داشتن آنان است موفق می شود.

اخیار به خاطر دارا بودن ارزش های الهی و انسانی مورد محبّت خدایند و بر انسان لازم است با تکیه بر شناخت آنان به دوستی و مهرورزی نسبت به آنان از آن جهت که محبوب خدایند، برخیزد و آنان را برای معاشرت و همنشینی برگزیند و از نفس پاکشان برای تصفیۀ قلب خود استفاده کند.

مهرورزی به اخیار و دوست داشتن آنان، برای قلب عبادتی بس مهم