فرهنگ مهرورزی صفحه 242

ارزش عشق ورزی به حضرت حق

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

« إِذَا أَحَبَّ اللّٰهُ عَبداً مِن أُمَّتِی قَذَفَ فِی قُلُوبِ أصفِیَائِهِ وَ أروَاحِ مَلٰائِکَتِهِ وَ سُکَّانِ عَرشِهِ مَحَبَّتَهُ لِیُحِبُّوهُ فَذلِکَ المُحِبُّ حَقَّاً طُوبَیٰ لَهُ ثُمَّ طُوبَی لَهُ وَ لَهُ عِندَ اللّٰهِ شَفَاعَهٌ یَومَ القِیَامَهِ» (1).

هنگامی که خدا عبدی از امتم را مورد محبّت خود قرار دهد، محبتش را در قلوب اصفیا و فرشتگان و ساکنان عرشش می اندازد تا او را دوست بدارند و محب حقیقی این است، خوشا به حالش، باز خوشا به حالش، برای او در قیامت نزد خدا مقام شفاعت است.

عشق ورزی به حق و محبّت به حضرت رب العزه که محصول معرفت و شناخت عاشق از معشوق است تا جایی ارزش و قیمت دارد که حضرت حق در حدیثی قدسی به موسی بن عمران فرموده که مرا نزد عاشق و محبم می توانی یافت آنجا که می فرماید:

« یٰا مُوسیٰ! مَرِضتُ فَلَمْ تَعُدْنِی فَقالَ: یٰا رَبِّ وَ کَیْفَ ذَلِکَ؟ قال: مَرِضَ فُلانٌ فَلَمْ تَعُدْهُ وَ لَوْ عُدْتَهُ لَوَجَدْتَنِی عِنْدَهُ» (2).

ای موسی! بیمار شدم و تو از من عیادت نکردی، گفت: پروردگارا! مگر می شود تو بیمار شوی؟ خطاب رسید: فلانی بیمار شد و تو از او عیادت نکردی، اگر از او عبادت می کردی مرا نزد او می یافتی.