فرهنگ مهرورزی صفحه 243

حضرت محبوب آن چه جز او نمی داند برای محب خود آماده کرده است:

« أعدَدْتُ لِعبَادِیَ الصَّالِحینَ مَا لٰا عَینٌ رَأتْ وَ لا أذُنٌ سَمِعَتْ وَ لا خَطَرَ عَلَی قَلبِ بَشَرٍ» (1).

برای بندگان شایسته ام چیزی آماده کردم که چشمی ندیده و گوشی نشنیده و بر قلب بشری خطور نکرده است.

ارزش شوق وصال محبوب

از نظر حال، خوشبخت ترین مردم در قیامت نیرومندترین آنان در محبّت به خداست زیرا آخرت به معنای حقیقی اش، ورود بر خدا و یافتن سعادت لقای اوست و چه بزرگ و عظیم است نعمت عاشق هنگامی که پس از طولانی شدن شوقش وارد بر محبوبش می شود و ابد الآباد از تداوم مشاهدۀ محبوبش متمکن می گردد و در این لقای وصال از تلخی و کدورت و رقیب و مزاحم و ترس از انقطاع چیزی نمی بیند.

شوق به لقا و وصال محبوب آن چنان قیمت و ارزش دارد که رسول خدا صلی الله علیه و آله در یکی از دعاهایش به پیشگاه محبوب عرضه داشت:

« اللَّهمَّ إنّی أَسْأَلُکَ الرِّضَیٰ بَعدَ القَضَاءِ وَ بَرْدَ الْعَیْشِ بَعدَ الْمَوتِ وَ لَذَّهَ النَّظَرِ إِلیٰ وَجْهِکَ الْکَرِیْم وَ شَوْقاً إلی لِقائِکَ» (2).

خدایا! رضا و خشنودی پس از قضا و زندگی خوب و نیک پس از مرگ و لذت نگاه به روی بزرگوارت و شوق به دیدارت را از تو می خواهم.