فرهنگ مهرورزی صفحه 246

یُحِبُّ» (1).

یقیناً خدا دنیا را به کسی که دوستش دارد و دوستش ندارد عطا می کند و ایمان را جز به کسی که محبوب اوست عطا نمی کند.

و نیز می فرماید:

« إذا أحَبَّ اللّٰهُ عَبدَاً جَعَلَ لَهُ وَاعِظاً مِن نَفسِه وَ زَاجراً مِن قلبهِ یَأمُرُهُ وَ یَنهَاهُ» (2).

هنگامی که خدا بنده ای را دوست بدارد پند دهندۀ و نهی کننده ای را از درون خودش برای او قرار می دهد تا او را به کارهای پسندیده وادار کند و از کارهای زشت باز دارد.

عارف آگاه، دلدادۀ معبود

حضرت زین العابدین علیه السلام که در صف اول عاشقان خداست و مایۀ عشق به خدا در آن حضرت تا جایی بود که از کثرت عبادات ظاهری و باطنی عاشقانه اش به زینت عبادت کنندگان اولین و آخرین لقب یافت در یکی از مناجاتش که معروف به مناجات محبین است می گوید:

« إلهی مَنْ ذٰا الَّذی ذاقَ حَلَاوَهَ مُحَبَّتِکَ فَرامَ مِنْکَ بَدَلاً» (3)؟

خدایا! آن کیست که شیرینی محبتت را چشیده و به جای تو دیگری را

1- 1) - مستدرک حاکم: 1/33؛ محجه البیضاء: 8/63؛ کتاب المحبه و الشوق. . .
2- 2) - محجه البیضاء: 8/67، کتاب المحبه و الشوق. . .
3- 3) - صحیفه السجادیه « مناجات المحبین» .