فرهنگ مهرورزی صفحه 283

این جلوه در لحظات شهادت حضرت حسین علیه السلام در قلب آن حضرت به صورت أَتَمْ و اکملش ظهور کرد که در لحظه ای که تیزی خنجر قاتل به گلوی مبارکش نشست، تبسم فرمود و سر در راه جانان سپرد.

و حضرت امام زین العابدین علیه السلام هنگام دفن آن حضرت با توجه به تجلی این نور با اشک و آهی که از فراق پدر داشت فرمود:

« أَبَتَا أمَّا الدُّنیَا فَبَعْدکَ مُظْلِمَهٌ وَ أمَّا الآخِرَهُ فَبِنُورِ وَجْهِکُ مُشرِقَهٌ» (1).

پدر جان! دنیا پس از تو به تاریکی فرو رفت و آخرت به نور شخصیت و کرامتت روشن شد.

آری؛ آنان که به خود مهر می ورزند و به عبارت دیگر عاشق خود هستند و به سبب این عشق در پی نجات خویش در دنیا و آخرت از مهالک اند، همواره دست اندرکار طهارت و پاکی قلب خویش اند که هم بتوانند عبادتی خالص انجام دهند و هم بتوانند مردم را از خیر خود بهره مند سازند.

تواضع و فروتنی

اینان مهر و محبتشان به خدا و خلق خدا اقتضا می کند که همواره نسبت به حق در حال انکسار و خاکساری و دائم نسبت به خلق در حال تواضع و فروتنی باشند، زیرا تکبر از بیماری ها و امراض خطرناک قلبی است و پاکدلان با محبّت نمی توانند نسبت به حق روح استکباری و نسبت به خلق حالتی متکبرانه داشته باشند.