فرهنگ مهرورزی صفحه 31

در حقیقت هماهنگی با منابع مهر و رحمت و عشق و محبّت است.

هنر محبّت و مهرورزی

محبّت و عشق، محصول و میوۀ شیرین و پرفایدۀ معرفت و آگاهی است؛ معرفتی که ابزارش حواس ظاهری و باطنی است و همچون آب، چشمۀ شیرینی است که در کشتزار وجود به آبیاری برمی خیزد و دانه های استعدادهای شگرف خدادای را به فعلیت می رساند و از وجود انسان منبعی از ایمان و اخلاق و کرامت و وقار و ادب می سازد و وی را تبدیل به روضۀ رضوان معنوی و ملکوتی می نماید.

انسان هنگامی که به وسیلۀ قرآن و فرهنگ انبیاء و امامان معصوم و در پی مطالعه در آثار خلقت و به دنبال شنیدن حقایق از اهل بصیرت، خدا را بشناسد، یقیناً بر اثر این شناخت، قلبش نسبت به حق دریایی موّاج از محبّت و عشق به خدا می شود و از آنجا که به طور طبیعی هر عاشق مهجوری دنبال رسیدن به وصال معشوق است، به جستجوی راه رسیدن به وصال برمی خیزد و نهایتاً به این حقیقت راهنمایی می شود که محبّت، راه رسیدن به وصال بندگی و عبادت خالصانه است.

[ فَمَنْ کٰانَ یَرْجُوا لِقٰاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صٰالِحاً وَ لاٰ یُشْرِکْ بِعِبٰادَهِ رَبِّهِ أَحَداً ] (1).

پس کسی که دیدار [ پاداش و مقام قرب ] پروردگارش را امید دارد، پس باید کاری شایسته انجام دهد و هیچ کس را در پرستش پروردگارش شریک نکند.