فرهنگ مهرورزی صفحه 351

خدا روز آفرینش آسمان ها و زمین، صد رشته مهر و رحمت پدید آورد، هر رشتۀ مهر و رحمتی از آن صد رحمت، برابر فضای میان آسمان و زمین است، یک رشته از آن صد رشته را به زمین فرود آورد، همۀ مخلوقات به وسیلۀ آن به یکدیگر مهر می ورزند، هر مادری به وسیلۀ آن به فرزندش مهربانی می کند، پرندگان و وحوش در سایۀ آن آب می نوشند و همۀ خلایق به کمک آن زندگی می کنند.

و دربارۀ نود و نه رشتۀ دیگر آن می فرماید:

« إنَّ اللّٰهَ تَعالی خَلَقَ مائَهً رَحْمَهٍ فَرَحْمَهٌ بَیْنَ خَلْقِهِ یَتَراحَمُونَ بِها و ادَّخَرَ لِأَولِیائهِ تِسْعَهً وَ تِسعِینَ» (1).

خدا صد رشتۀ رحمت آفرید، یک رشتۀ از آن صد بخش در میان موجودات و مخلوقات اوست که به وسیلۀ آن به یکدیگر مهر می ورزند و نود و نه بخش را برای عاشقان و اولیائش « در قیامت» ذخیره کرده است.

بی مهری خدا به گناه کار در قیامت

اشاره

قیامت برای شایستگان کانون مهر و محبت بی نهایت است، آنان که به قیامت وارد شوند و درخت انسانیّت آنان نخشکیده و از عبادت خدا و خدمت به خلق بهره ای داشته اند، مشمول آن رحمت بی نهایت و مهر و محبّت بی حسابند.

اما آنان که با آتش گناه و معصیت مداوم، ریشۀ انسانیّت خود را