سفری به خاکساری: پژوهشی پیرامون حج و عمره بر اساس آیات و روایات جلد 1 صفحه 131

عمیق بر قرار است. کسی که قصد مکه می کند، خویش را به امان الهی پناهنده ساخته است. کسی که دست به دامان حضرت مصطفی صلّی الله علیه و آله و سلّم می زند در حقیقت در راه نجات و حیات طیبه پای نهاده است. اطاعت و فرمانبری از پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم وسیله ی امنیت اخروی و سعادت جاوید است. اگر کسی رهایی از آتش عذاب خداوند را می طلبد باید در سرای آن یکتا آفریده ی حق متعال را به خضوع بکوبد و به امر و نهی ایشان گردن بگذارد. البته باید توجه داشت که رسیدن به بلد امین پیامبر امین، از راهش ممکن است. کسی که از بیراهه ها و کوره راهها قصد آن کند، نه تنها به آن نمی رسد بلکه سر از کوره های جهنم در خواهد آورد. راه رسانا به مقصود جز اوصیاء نبی اکرم نیستند. قبول نبی اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم هنگامی رخ داده است که ایمان آوردگان، راه های این دیار امین و سرزمین محترم را بشناسند. در غیر این صورت حیران و راه گم کرده اند؛ اگرچه ظاهراً پایشان به مکه رسیده باشد. این همان حقیقتی است که در فرمایش امام کاظم علیه السلام نهفته است؛ آنجا که تأکید دارند: «نحن سبیله» ما راههای رسیدن به پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم هستیم.

دعای ابراهیم برای اهل بیت علیهم السلام

اشاره

امن شدن این آبادی عظیم به دعای حضرت ابراهیم علیه السلام بوده است. آن هنگام که خلیل خدای متعال از بنای بیت الله فارغ شد، دست به دعا برداشت و عرضه داشت:

رَبِّ اجْعَل هذا بَلَداً آمِناً وَارزُق أهلَهُ مِن الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنهُم بِاللهِ.(1)