پیشوایان هدایت : خورشید سامرا، حضرت امام حسن عسگری علیه السلام جلد 13 صفحه 275

این امر[امامت]مسأله ای گذرا و زودگذر بود که شما به آن معتقد شده و آن را به عنوان دین پذیرفته بودید و هنگام اتمام آن مشخّص بود موردی برای شک موجود بود اما اگر این امامت امری است که تا کارهای خداوند عز و جل در جریان است پیوسته است این شک را چه معنایی است (1).

امام مهدی علیه السّلام در میراث امام حسن عسکری علیه السّلام

از حسن بن ظریف روایت شده است که گفت:دو مسأله در دل من ایجاد شد که قصد کردم آن دو را در نامه ای نوشته و به سوی حضرت امام حسن عسکری بفرستم و از آن حضرت پاسخ بخواهم.نامه را نوشته و از آن حضرت دربارۀ قائم پرسیدم که آن هنگام که قیام کند بر چه اساس قضاوت خواهد کرد؟ و مکانی که آن حضرت برای قضاوت در میان مردم در آنجا می نشیند کجاست؟و می خواستم که از آن حضرت چیزی هم دربارۀ درمان تب نوبه (تبی که هر چهار روز یک بار عود می کند)بپرسم اما فراموش کردم که چیزی در این رابطه بنویسم.جواب از آن حضرت بدین گونه آمد که:

از این مسأله سؤال کردی که چون قائم در میان مردم قیام نماید بر چه اساس قضاوت می کند.او در میان مردم مانند داود پیامبر علیه السّلام به علم خود قضاوت می کند و از بیّنه سؤال نمی کند.و می خواستی دربارۀ تب نوبه سؤال کنی و فراموش کردی.ورقه ای بردار و در آن بنویس یٰا نٰارُ کُونِی بَرْداً وَ سَلاٰماً عَلیٰ إِبْرٰاهِیمَ؛ ای آتش،برای ابراهیم سرد و بی آسیب باش و آن را به گردن شخص تبدار بیاویز که به اذن خداوند متعال إن شاء اللّه سالم می شود.

من نیز چنین کاغذی را نوشته و بر گردن شخص تبدار آویختم،این مداوا