تبصره المتعلمین فی احکام الدین جلد 2 صفحه 132

کلام خود نیستند تا دانشمندان مجرب و دقیق بهر چه از کلام آنها می فهمند بتوانند آنها را ملزم سازند یا بگویند چون قرینه بر خلاف ظاهر کلام نیاورده همان ظاهر کلام او مراد است زیرا که آن حکیم علی الاطلاق است که بی قرینه از هیچ کلامی خلاف ظاهر آن را اراده نمی کند.

[مسائلی چند در اقرار بنسب]

مسائلی چند در اقرار بنسب 1-کسی که طفل صغیر را گوید فرزند من است از او قبول می شود به چند شرط یکی امکان تولد از وی مثلا اگر کسی خود بیست ساله است پسری پانزده ساله را به خود نسبت دهد صحیح نیست به علت آن که در شرع دعوی بر خلاف حس و عقل پذیرفته نمی شود و مردمی که گمان می کنند احکام شرعی را به معاینه و تحقیق نباید ثابت یا نفی کرد صحیح نیست مگر آن چه را موافق عقل پنداشته اند و موافق عقل نیست شرط دویم آن که نسب طفل معلوم نباشد سیم آن که منازعی نداشته باشد.شرط نیست کودک او را تصدیق کند پس از بلوغ بلکه اگر انکار کند هم از او پذیرفته نمی شود و چون به اقرار پدر تنها فرزندی صغیری ثابت شد هر نسبی که فرع فرزندی و پدری باشد نیز ثابت می شود مثلا خواهر مرد مقر نیز عمه او است و فرزند دیگرش خواهر یا برادر او و هکذا