حج در آینه عرفان صفحه 53

ای راحت روانم دور از تو ناتوانم باری بیا که جان را در پایِ تو فشانم

این هم روا ندارم کآیی برای جانی بگذار تا برآید در آرزوت جانم

بگذار تا بمیرم در آرزوی رویت بی‌روی خوبت آخر تا چند زنده مانم

گیرم که من نگویم، لطف تو خود نگوید کین خسته چند نالد هر شب بر آستانم؟

باری عراقی این دم بس ناخوشست و درهم حال دلش دگر دم تا چون شود، چه دانم (1)

کعبه، مرکز برکات و هدایت‌

«مُبَارَکاً وَهُدیً لِلْعَالَمِینَ» (2).

که پر برکت و وسیله هدایت برای جهانیان است.

آن روز که ابراهیم بزرگ، آن قهرمان توحید و معنی، هاجر و اسماعیل را به سرزمین مکه آورد، از قطره‌ای آب و ذره‌ای علف سبز در آن منطقه خبری نبود، بنا به نقل قرآن مجید عرضه داشت:

پروردگارا! من زن و فرزندم را نزد خانه تو، در سرزمینی خشک و غیر قابل کشت، سکونت دادم، خداوندا! به خاطر این که نماز به پای