حج در ادب فارسی صفحه 2

... وَ للَّهِ عَلَی النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ استَطاعَ إلَیهِ سَبیلًا وَمَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ (1)

«حج، حقّ خداوند است بر بندگان، آنان که توان مالی و جسمی دارند و قادر به سفر هستند، ملزم به ادای این حق‌اند. و خداوند کسانی راکه دارای شرط بوده و قادر به ادای این فریضه باشند و لی انجام ندهند، کافر شمرده است.» (2)

درباره این عمل عبادی- سیاسی، از طرف دانشوران صاحبنظر، تعبیرهای گوناگونی شده است که در کمتر موردی از عبادات دیگر، اینگونه تعابیر را می‌بینیم.

مؤلف وسائل الشّیعه، حج را یکی از پایه‌های مهم دین شمرده و گفته است:

«بُنی إلاسلام عَلی خمسة أشیاء: علی‌الصَّلاةِ وَالزّکاةِ وَالحَجّ وَالصَّوم وَالْوِلایَة». (3)

و همو گفته است:

«لایَزالُ الدِّینُ قائِماً ما قامَتِ الْکَعْبَةُ». (4)

و نیز آورده است: «لا تَتْرُکُوا حَجَّ بَیْتِ

1- 1- آل عمران: 96.
2- 2- تفسیر نمونه، تألیف جمعی از نویسندگان قم، چاپ اوّل 1354 تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج 3، ص 19.
3- 3- وسائل الشّیعه الی تحصیل مسائل الشّریعه، محمّد بن الحسن الحرّ العاملی، تصحیح عبدالرّحیم ربّانی شیرازی، چاپ پنجم 1398 ه. تهران انتشارات مکتبة الاسلامیه.
4- 4- همان، ج 8، ص 14.