حجاز درصدر اسلام صفحه 264

او را عطا کرد.

چون عمر به خلافت نشست، سفیان بن وهب در باب آن وادی به او نوشت که با آن چه کند؟ عمر گفت اگر آنچه را که به رسول خدا (ص) می‌پرداخته بازهم می‌پردازد آن زمین را حمای او بشناس.

ابن سعد گوید: پیامبر (ص) بنی قرّه را حمایی معین کرد و نامه‌ای نوشت:

بسم‌الله‌الرحمن الرحیم. این چیزی است که محمد رسول الله به بنی قُرّة بن عبدالله بن ابونجیح نهدی اعطا می‌کند. همه درختان سایه دار و زمین و آب و جلکه و کوه آن را. تا مواشی خود را در آن بچرانند.

این نامه را معاویة بن ابوسفیان قلمی کرده است. «(1)»

حِمای (چراگاه) نَقیع

در شماری از منابع آمده است که نَقِیع از آنِ رسول خدا (ص) بود. «(2)» سَمْهودی در باب این حِمی آورده است که زبیر بن بکّار گوید: مراوح مُزَنی گفته است که رسول خدا در نقیع در مُقَمِّل وصُلَیْب فرود آمد و در باب چراگاه نَقیع گفت: نیکو مرتعی است برای اسبها که بر آنها سوار شوند و در راه خدا جهاد کنند. سپس آن را در تصرف گرفت و مرا سرپرست آنجا نمود. و دیگری از ثقات گوید که در مُقَمِّل نماگزارد و همه مراتع اطراف آن را چراگاه اسبان مسلمانان قرار داد. و پس از آن بنی امیه آن را چند برابر توسعه دادند.

محمد بن هَیْصم مُزَنی از پدرش واو از جدش روایت می‌کندکه رسول خدا (ص) به مُقَمّل که وسط نقیع جای دارد، فرا رفت. در آنجا مسجد او بود. پدر ابن هیصم گوید که پیامبر (ص) پدرم را فرا خواند و گفت: تو را سرپرست این وادی می‌کنم. پس آنچه از آنجا و آنجا- به مشرق و مغرب اشاره کرد- آید مانع ورود آن شو. پدرم گفت: من مردی هستم که چند دختر دارم و پسری ندارم که مرا در کار یاری کند. پیامبر گفت: به زودیصاحب پسر خواهی شد که مددکار تو شود. پس از چندی صاحب پسری شد.