حجاز درصدر اسلام صفحه 342

بخشید.

اما ولید بن عبدالملک در خرّار زمینی از فرزندانِ عبداللَّه بن عامر خرید. و ثَرْمَد که از اموال زبیر بود به ملکیت ولیدبن یزید در آمد. عبداللَّه آن را فروخته بود تا وام پدر را ادا کند. «(1)»

املاک مهاجران

عمرو بن عاص مالک وَهَط بود در طائف. آنجا تاکستانی بود که چوبهای داربستهایش هزار هزار بود و او هر چوبی رابه یک درهم خریده بود. «(2)» ابن اعرابی گوید: سلیمان بن عبدالملک به حج رفت و بر وَهَط گذشت. گفت دوست دارم آنجا را ببینم. چون دید گفت: بهترین ملکی است که هیچ کس همانند آن را نداشته است.

اگر آن تل سیاه در وسطش نبود. گفتند تل ریگ نیست، مویز است بر هم انباشته و سلیمان آن را از دور چون تل ریگی دیده بود.

ابن موسی و ابن مجاور گویند: وَهَط قریه‌ای است از اعمال طائف. از آنجا تا طائف سه میل راه است. همه میوه‌های طائف و مکه از آنجاست. «(3)» ابن مجاور گوید: عمرو بن عاص در وصیت نامه‌اش نوشت که وَهَط وقف فرزندان و اتباع است. در دست بزرگترین فرزندان من. نه کسی حق فروش دارد و نه حق هبه. باید که فرمان مرا همواره اطاعت کند. اگر از فرمان من سر برتابد حقی در وَهَط نخواهد داشت. آن را رها کند تا همچنان که درختان بر ریشه‌ها استوارند میراث خدا شود.

محمد بن فارس قرشی گوید: از آن همه درخت که در وَهَط بود، جز یک درخت توت باقی نمانده که آنهم وقف آنهاست. «(4)» عمرو بن عاص مالک قریه سَبْع در فلسطین هم بود و برخی از خاندانش در آنجا هستند.

1- - بکری، ص 1333.
2- - بکری، ص 1384.
3- - یاقوت، ج 4، ص 944؛ المستبصر، ص 22.
4- - المستبصر، ص 22.