حجاز درصدر اسلام صفحه 357

مَهْزور

ابن شَبّه می‌گوید که مَهْزور از حَرّه شوران گرفته می‌شود. «(1)» مَهْزور با مُذَیْنِب می‌آمیزد و زمینهایی را سیراب می‌کنند و بهصدقات رسول خدا (ص) داخل می‌شوند، مگر مشربه امّ ابراهیم.

مهزور همواره مسجد را تهدید به غرق می‌کند. ابن شَبّه گوید در زمان عثمان سیلی عظیم ازآن سرازیر شد و بیم آن بود که مدینه در آب غرق شود. عثمان در نزدیکی بئر مدری سدی ساخت تا سیل را از مسجد و از مدینه باز دارد.

در سال 156 بار دیگر خطر فیضان مُذَیْنِب مسجد را تهدید کرد وصدقات پیامبر را آب گرفت. بار دیگر ترعه را حفر کردند و آب به سوی بُطْحان رفت. «(2)» بنی قُرَیْظَه در مَهْزور می‌زیستند. «(3)» بکری گوید که عثمان وادی مهزور را به حارث بن حکم داد. «(4)»

قنات

اشاره

یکی از وادیهای بزرگ مدینه قَنات است. از وادیهای طولانی است که از جانب طائف می‌آید و به دو شعبه می‌شود، و در آخر به هم می‌پیوندند. دو شعبه را؛ یکی قَنات گویند و یکی را شَظات. میان آن دو سدی است که در سال 655 بسته شد آنگاه که نارالحَره آب آورد و وادی، چون دریایی پر آب شد. در سال 690 آن سد شکست و آب، دو جانب آن را بگرفت.

دوبار دیگر؛ یکی در سال 700 و یکی در سال 734 باز هم چنین وضعی به وجود آمد. در اثر پی در پی ریزش باران، سیلهایی عظیم راه افتاد. آن‌سان که قبر حمزه را فرو گرفت و آب همچنان بماند بگونه‌ای که به مدت چهار ماه کسی را یارای رفتن به آن مکان- جز به مشقت فراوان- نبود. «(5)»

1- - سمهودی، ج 2، ص 331.
2- - سمهودی، ج 2، ص 215، 214.
3- - یاقوت، ج 4، ص 701.
4- - یاقوت، ج 4، ص 701.
5- - سمهودی، ج 2، ص 215، 214؛ یاقوت، ج 4، ص 182؛ بکری، ص 1097.