حجاز درصدر اسلام صفحه 93

سوارِقیّه

سوارقیه قریه‌ای است دارای منبر. از منبرهای فُرْع است. «(1)» با دژها و بستانهای بسیار و مواشی. قریه‌ای است پرنعمت و پردرخت با مردم بسیار. «(2)» منبر و مسجد جامع دارد.

و بازاری که بازرگانان از اطراف بدان روی آورند. بنی‌سُلیم را در آنجا ضیاع و عقار است. آبش به شوری می‌زند. از چاههایی در وادیی به نام سوارق و وادیی به نام ابْطُن، آب شیرین برمی‌دارند. مزارع و درختان موز و انجیر، انگور، انار، گلابی و زردآلو که آن را فِرْسک گویند همچنین شتر و اسب و گوسفندان بسیار دارند. بزرگانشان در بادیه زندگی می‌کنند و در یک جا ثابت هستند و دیگران در بادیه‌های اطراف آن هستند. برای طلب قوت در راه حجاز و نجد تا حد ضَرِیّه پیش می‌روند و آنجا تا هفت منزل پایانِ حد آنهاست. روستاهای اطراف از آنِ آنهاست. «(3)» در نزدیکی سوارقیّه شماری از روستاها و بلاد است؛ از آن جمله است:

1- جِناب و آن مکانی است در جنب سوارقیّه.
2- قبیا، از آنِ مردم سَوارِقیّه است. آبش همانند آب سوارقیه شور است. میان قبیا و جِناب سه فرسخ راه است. ساکنان بسیار و مزارع و نخلها و درختانش پربار است. «(4)» 3- ارَن، جایی است میان اتم و سوارقیه بر سر جاده و میان منزل بنی‌سُلَیم و مدینه. «(5)» وادی قوران از مهمترین وادیهای نزدیک سوارقیّه است میان آن و سوارقیّه چند فرسخ فاصله است. چاههای آب بسیار دارد. آبش شیرین و خوب است. نخلستان و درخت دارد. در آنجا قریه‌ای است به نام مَلْحاء و غدیر ذومَجْر. «(6)»
1- - بکری، ص 1021.
2- - احسن التقاسیم، ص 79.
3- - یاقوت، ج 3، ص 180.
4- - یاقوت، ج 4، ص 211 و البکری، ص 100.
5- - یاقوت، ج 1، ص 223.
6- - یاقوت، ج 4، ص 198 و سمهودی ج 2، ص 363.