خاطرات سفر صفحه 203

آنها خصوصیات خاص خود را دارد که این ویژگی‌ها از فلسفه همان تمدن و یا جغرافیای فرهنگی همان منطقه که به آن تعلق دارد برخاسته است.

شخصیت «منجی» در ادیان ابراهیمی‌

منظور از ادیان ابراهیمی همان دین یهودیت، مسیحیت و اسلام است، و مهم‌ترین نوع «منجی» نمونه‌ای است که به مسیح معروف شد، و به حکم ترتیب ظهور تاریخی، این نمونه در چارچوب تفکر یهودی تأسیس یافت که به «ملت» اهمیت فوق‌العاده‌ای می‌بخشد که کمتر از خود آن دین نیست، البته این ملت که در تعدادی از قبایل عبرانی(عبری) نمایانگر است، به‌صورت بدوی زیسته و پرورش یافته و گرایش به جنگ و نبرد دارد و در عین حال چشم به معرفت‌شناسی و نگرش سیاسی دوخته است که مهم‌ترین امید و آرزویش این بود که یک مملکت نیرومند بسازد، آن‌گاه بر دیگران مستولی شود، اما او دربرابر قدرت و چیرگی نیروهای جهان شکست خورد و هرآن‌چه در مملکت ساخته و پرداخته بود، ویران کرده و از بین بردند، و این پدیده یک‌بار به‌دست بابلی‌ها و بار دیگر به‌دست رومیان انجام پذیرفت، این‌جا بود که ملت به اسارت و ذلت درآمد و ناگزیر شد ظلم و ستم را بپذیرد، در آن شرایط فاجعه‌بار و دشوار بود که رؤیای «پادشاه منجی» شکل گرفت تا او بیاید و دوباره معبد ویران‌شده سلیمان را بپا دارد و یک‌بار دیگر سرزمین گمشده را بازگرداند، و آن پادشاه منتظر کسی نیست جز مسیح(و واژه مسیح در زبان عبری به معنای کسی که او را روغن‌مالی کرده باشند، یعنی همان پادشاه،