آنگاه که اهل بیت علیهم السلام را شناختم صفحه 1

سرآغاز

«الحَمدُلله رَبِّ الْعالَمینَ وَ صَلَی اللهُ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطَّیّبینَ الطّاهِرینَ الَّذینَ اذهَبَ اللهُ عَنهُمُ الرِّجسَ وَ طَهَّرهُم تَطهیراً»

پیمودن راه الهی بسی سخت و دشوار است؛ این راه مانند پلی است که بر روی جهنم بنا شده و باید از آن گذشت تا به بهشت رسید و هر لحظه خطر لغزش و بی‌احتیاطی در طی طریق، افتادن در جهنم را در پی دارد. رهرو برای سلامتی وکامیابی نیازمند عروةالوثقی و طناب محکمی است تا به آن بیاویزد و از روی پل به سلامت بگذرد. البته چنین طناب محکمی جز آن‌چه پیامبر(ص) فرموده نیست که:

«کِتابَ الله وَ عِترَتی ما ان تَمَسَّکتُم بِهِما لَن تَضِلّوا ابَداً».

رسول خدا(ص) کتاب و عترت را چنین «عروةالوثقایی» قرار داد و همگان را به تمسّک به آن دو فرا خواند. سوگمندانه باید گفت که عده‌ای از راه عترت پیامبر(ص) روی برگرداندند و در مقام معارضه با آنان برآمدند و به نابودی جسم و جان آن پاکان پرداخته، آنان را به شهادت رساندند و عده‌ای دیگر نیز به مبارزه با اندیشه تابناک آنان روی آوردند تا نور خدا را به طور کلی خاموش گردانند. باید دانست که هرگونه افراط و تفریط در باره اهل بیت پیامبر(ص) و طریق هدایت آنان، خروج از مسیر سعادت است.