خطبه حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و ماجرای فدک صفحه 1

مقدمه

فانی حرتم بعد البیان و اسررتم بعد الاعلان

«چرا در امر پیشوایی جامعه سرگردان گشته اند و پس از اعلان و اظهار حق به پنهان گویی افتاده اید» (حضرت فاطمه «علیهاالسلام»)

اندوه جانکاهی که پیامبر را در واپسین لحظات عمرش فراگرفته بود و روح نیرومندش را در اضطراب می فشرد، روزگار سخت و سیاه و افقهای تیره و تاری بود که پس از مرگش نظاره می کرد. شب هنگام از روزهای آخر عمرش که خواب از کاسه خانه ی چشمش به در آمده و از بیم آینده بی قرار است، غلامش «ابومویهبه» را خبر می کند. بیا تا امواج شب را شکافته و سکوت شب را شکسته، به قبرستان بقیع رویم، زیرا مرا مأمور کرده اند تا برای خوابیدگان خاک بقیع و این خاموشان سخنگو استغفار کنم. شبهای آخر ماه صفر است و همه چیز در سکوت و سیاهی شب به محاق تاریکی فرورفته است. پیامبر در حالی که مرگ خود را نزدیک می بیند و می داند تا چند شبی

دیگر به این خفتگان خاموش خواهد پیوست، لحظه ای درنگ می کند و به آرامیان کوی بقیع خطاب می کند:

«سلام بر شما ای ساکنان گورستان! خوش بیارامید که روزگار شما آسوده تر از روزگار این مردم است، فتنه ها همچون پاره های شب تیره پیش آمده اند...» [1] .

رسول خدا دردهای دلش را با مردگان در میان می گذارد تا موجهای تیز دریای روحش اندکی آرام گیرد. با گذشت پاسی از شب به بستر