شان نزول آیات قرآن برگرفته از تفسیر نمونه صفحه 231

شأن نزول : بهانه جوئی برای عدم شرکت در جهاد

گروهی از مفسران نقل کرده اند : هنگامی که پیامبر(صلی الله علیه وآله) مسلمانان را آماده «جنگ تبوک» می ساخت و دعوت به حرکت می کرد یکی از رؤسای طایفه «بنی سَلمَه» به نام «جَدّ بن قَیْس» که در صف منافقان بود خدمت پیامبر(صلی الله علیه وآله)آمده ، عرض کرد :

اگر اجازه دهی من در این میدان جنگ حاضر نشوم ; زیرا علاقه شدیدی به زنان دارم ، مخصوصاً اگر چشمم به دختران رومی بیفتد ، ممکن است دل از دست بدهم ، مفتون آنها شوم ! و دست از کارزار بکشم ! پیامبر(صلی الله علیه وآله) به او اجازه داد .

در این موقع ، آیه فوق نازل شد و عمل آن شخص را محکوم ساخت ، پیامبر(صلی الله علیه وآله)رو به گروهی از «بنی سَلمَه» کرد .

گفت : بزرگ شما کیست؟

گفتند : «جدّ بن قَیس» ، ولی او مرد بخیل و ترسوئی است .

فرمود : چه دردی بدتر از درد بخل .

سپس فرمود : بزرگ شما آن جوان سفیدرو «بِشْر بن بَرّاء» است (که مردی است پر سخاوت و گشاده روی) . (1)

وَ مِنْهُمْ مَنْ یَلْمِزُکَ فِی الصَّدَقاتِ فَإِنْ أُعْطُوا مِنْها رَضُوا وَ إِنْ لَمْ یُعْطَوْا مِنْها إِذا هُمْ یَسْخَطُونَ