شان نزول آیات قرآن برگرفته از تفسیر نمونه صفحه 86

شأن نزول : پذیرش توبه

یکی از انصار (مسلمانان مدینه) به نام «حارث بن سوید» دستش به خون بی گناهی به نام «محذر بن زیاد» آلوده گشت ، از ترس مجازات ، از اسلام برگشت و به «مکّه» فرار کرد (و یازده نفر از پیروان او که مسلمان شده بودند نیز مرتد شدند) پس از ورود به «مکّه» از کار خود سخت پشیمان گشت ، و در اندیشه فرو رفت که در برابر این جریان چه کند؟

بالاخره فکرش به اینجا رسید که یک نفر را به سوی خویشان خود به «مدینه» بفرستد تا از پیغمبر(صلی الله علیه وآله) سؤال کنند :

آیا برای او راه بازگشتی وجود دارد یا نه؟

آیات فوق نازل شد ، و قبولی توبه او را با شرایط خاصی اعلام داشت ، «حارث بن سوید» خدمت پیامبر(صلی الله علیه وآله)رسید و مجدداً اسلام آورد و تا آخرین نفس به اسلام وفادار ماند (ولی یازده نفر دیگر از پیروان او که از اسلام برگشته بودند به حال خود باقی ماندند) . (1) در «تفسیر درّ المنثور» و بعضی تفاسیر دیگر ، شأن نزول های دیگری برای آیات فوق نقل شده که تفاوت های زیادی با آنچه نقل کردیم ندارد . (2)

إِنَّ الَّذینَ کَفَرُوا بَعْدَ إیمانِهِمْ ثُمَّ ازْدادُوا کُفْراً لَنْ تُقْبَلَ تَوْبَتُهُمْ وَ أُولئِکَ هُمُ الضّالُّونَ

إِنَّ الَّذینَ کَفَرُوا وَ ماتُوا وَ هُمْ کُفّارٌ فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْ أَحَدِهِمْ مِّلْءُ الاَْرْضِ ذَهَباً وَ لَوِ افْتَدی بِهِ أُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ وَ ما لَهُمْ مِنْ ناصِرینَ

کسانی که پس از ایمان کافر شدند و سپس برکفر (خود) افزودند ، و هیچ گاه توبه آنان ، (که از روی ناچاری

یا در آستانه مرگ صورت می گیرد ، )قبول نمی شود ; وآنها گمراهان (واقعی)اند .