مروری بر زندگانی پیامبر و امامان صفحه 3

نياكان رسول خدا

اشاره

نسب رسول خدا (ص) به حضرت اسماعيل (ع)، فرزند ابراهيم خليل (ع)، مي رسد. مورّخان در شمار و اسامي نياكان رسول خدا(ص) تا عدنان، بيست و يكمين نياي آن حضرت به اين ترتيب اتفاق نظر دارند:عَبداللّه، عَبْدُالْمُطَلِّب، هاشم، عَبْدِ مَناف، قُصَيّ، كِلاب، مُرَّه، كَعْب، لُؤَيّ، غالِب، فِهْر، مالِك، نَضْر، كِنانَه، خُزَيْمَه، مُدْرِكَه، اِلْياس، مُضَرْ، نِزار، مُعَدّ وعدنان.پيش از عدنان تا حضرت ابراهيم (ع) و از آن بزرگوار تا حضرت آدم (ع) مورد اختلاف است. روايتي نيز از پيامبر (ص) نقل شده است كه:اِذا بَلَغَ نَسَبي اِلي عَدْنانَ فَاَمْسِكوُا.)هنگامي كه نسب من به عدنان مي رسد، ديگر فراتر نرويد.اينك چند تن از نياكان نزديك آن حضرت را به اختصار معرفي مي كنيم.

عبدمناف

عبدمناف كه نامش (مغيره) و لقبش (قمر البطحاء) بود، بسيار بزرگوار و خوش سيما بودو ميان مردم جايگاهي نيك داشت. شعار او در زندگي، پرهيزگاري، خوشرفتاري و صله رحم بود.مقام دنيوي در نظرش ناچيز بود و نسبت به منصب داران، حسادت نمي ورزيد و در حالي كه تمام مناصب كعبه دراختيار برادرش، عبدالدار بود، هرگز با او به ستيزه جويي بر نخاست.

هاشم

هاشم، جدّ دوم رسول خدا (ص) و سر سلسله بني هاشم است. وي از چهره هاي سرشناس قريش بود و در مردم داري، مهمان نوازي ودستگيري از مستمندان، نظير نداشت. هاشم در انجام وظيفه اي كه بر دوش داشت، از هيچ كوششي دريغ نمي كرد. با فرا رسيدن موسم حجّ، تمامي امكانات قريش را در خدمت حُجّاج به كار مي گرفت و آب و غذاي مورد نياز آنان را در طول مراسم حج تاءمين مي كرد.يك سال، مردم مكه گرفتار قحطي و خشكسالي شدند و نتوانستند از حاجيان پذيرايي كنند. هاشم، شتران خود را فروخت و غذايي فراهم كرد و تمامي آن را به ميهمانان خانه خدا داد بدون آن كه حتّي نياز يك روز خود را كنار بگذارد. مردم از ايثار او تشكر كردند، آن را همه جا باز مي گفتند.

عبدالمطلب

پس از هاشم، برادرش، (مطلّب)، عهده دار رياست قريش شد. چون وفات يافت،فرزندهاشم، (شَيْبَه)، كه او را (عبدالمطلب) مي گفتند، به سروري قريش رسيد.عبدالمطلّب، ميان قوم خود از جايگاهي بلند و محبوبيتي بسيار برخوردار بود و اين به دليل فضايل و كمالات فراواني است كه در او بود. وي، پناهگاه و حامي درماندگان بود و از جود و بخشش و سفره گسترده اش همگان، حتي پرندگان و حيوانات، بهره مي بردند. از اين رو، لقب (فيّاض) را به او دادند.جدّ بزرگوار رسول خدا(ص)، مردي حكيم و بردبار بود و نه تنها در طول زندگي گِرد كارهاي زشت نرفت، بلكه سنت هاي نيك نيز از خود به جاي گذاشت كه اسلام آن ها را تاءييد كرده است. برخي از سنت هاي باقي مانده از او عبارتند از:1 حرام كردن زن پدر بر پسر؛2 پرداخت خمس گنج بدست آمده، در راه خدا؛3 تعيين صد شتر به عنوان ديه قتل؛4 مقرر كردن هفت دور براي طواف كعبه؛5 وفاي به نذر، بريدن دست دزد، نهي از كشتن دختران، حكم حرمت شراب و زنا و نهي از طواف برهنه و جز آن.

عبدالله