مروری بر زندگانی پیامبر و امامان صفحه 7

فضيلت بزرگ

محدثان و مورخان،شبي را كه علي (ع) در بستر پيامبر خوابيد، (ليلة المبيت) ناميده اند. بيتوته علي (ع)در بستر پيامبر (ص) جلوه اي آشكار از عشق او به حقيقت و جانبازي در راه هدف الهي بود؛ عشقي كه از درون سرچشمه مي گرفت. در ارزش اين جانبازي همين بس كه خداوند در قرآن از آن نام برده است آن جا كه مي فرمايد:(وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَشْري نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ)برخي مردم جان خود را مي فروشند و رضاي خدا را مي خرند و خدا به بندگان خودمهربان است.اين فضيلت، يكي از فضايل مشهور علي (ع) است كه بسياري از محدثان و مفسران آن را نقل كرده اند.

هجرت، مبداء تاريخ اسلام

هر ملتي براي تاريخ خود، مبدئي دارد. معمولاً مبداء تاريخ، هنگام وقوع بزرگترين و سرنوشت سازترين حادثه براي آن ملت است كه در طول حياتش رخ ميدهد.دراسلام، از ميان همه حوادث بزرگ و مهم تنها حادثه هجرت رسول اكرم (ص) از مكه به مدينه به عنوان مبداء تاريخ اسلام برگزيده شده است و اين نشان از اهميت اين حادثه در حيات اسلام ونقش مؤ ثر آن در تاءسيس نظام حكومتي پيامبر(ص) است.خلاصه درسپيامبر در موسم حج، شماري از مردم يثرب را ملاقات و اسلام را برآنان عرضه كرد. اين ديدارها موجب شد كه آنان آنچه را ديده بودند، براي مردم يثرب باز گويند و زمينه نفوذ وگسترش اسلام در اين منطقه فراهم شود.انعقاد پيمان دفاعي ميان پيامبر (ص) و مردم يثرب، قريش را سخت نگران كرد، از اين رو، براي جلوگيري از نفوذ و گسترش اسلام، بر ميزان شكنجه و آزار مسلمانان افزودند. رسول خدا(ص) براي رفع اين مشكل به مسلمانان فرمان داد كه به يثرب هجرت كنند. با هجرت مسلمانان و پديد آمدن پايگاهي نو براي اسلام، سران قريش سخت به وحشت افتادند و در (دارالندوه) گرد آمدند. پس از بحث و تبادل نظر توافق كردند كه پيامبر (ص) را به قتل رسانند. رسول خدا (ص) از طريق وحي الهي از توطئه آگاه گشت و از علي (ع) خواست كه در بستر آن حضرت بخوابد. پيامبر(ص) پس از چند روز توقف در غار (ثور) به سوي مدينه حركت كرد. اين هجرت سرنوشت ساز، مبداء تاريخ اسلام گرديد.

رويارويي با توطئه گران داخلي

اشاره

گسترش روزافزون اسلام و نفوذ معنوي پيامبر (ص) ميان انصار، كينه يهوديان و منافقان را برانگيخت و آنان را وادار به واكنش در برابر رسول خدا (ص) كرد.در اين درس به توطئه هاي منافقان و كارشكني هاي يهوديان عليه اسلام اشاره مي كنيم.

منافقان

اشاره

(عبدُاللّه بن اُبَيّ) از شخصيتهاي با نفوذ مدينه و از بزرگان قبيله خَزْرج بود. او در هيچ يك از جنگ هاي دو تيره بومي مدينه، اوس و خزرج شركت نكرده بود. از اين رو، در نظر مردم مدينه ارج و منزلتي داشت. مردم مدينه، پيش از آشنايي با رسول خدا (ص)، تصميم گرفته بودند كه او را به فرمانروايي خود برگزينند، ولي با برقراري روابط دو تيره ياد شده، به ويژه خزرجيان، با رسول خدا(ص)، اين تصميم خود به خود از ميان رفت. آنان ديگر پيامبر (ص) را مظهر وحدت و صلح و دوستي مي دانستند. اين امر سبب شد كه (ابن اُبَيّ) كينه رسول خدا (ص) را در بگيرد و آتش حسد در درونش شعله ور گردد.استقبال پر شكوه و بي نظير مردم مدينه از پيامبر (ص) بر آتش كينه و حسد عبداللّه بن اُبَيّ افزود تا آن جا كه حسد و ناراحتي خود را نتوانست پنهان كند و روزي رو به پيامبر كرد و گفت:(فلاني برو پيش كساني كه تو را فريب داده و به اين جا آورده اند، ما را فريب مده!)(سعد بن عباده) از بيم آن كه رسول خدا (ص) سخنش را به دل بگيرد، به آن حضرت عرض كرد:اي رسول خدا! از سخنان اين مرد ناراحت مشو، ما مي خواستيم او را فرمانرواي خودكنيم، اينك كه مي بيند با آمدن شما مقامش از ميان رفته، چنين مي گويد.