موعظه: راه پیشگیری از نفو ذ شیطان در دل انسان صفحه 213

می ریزد... و سرانجام انسان گناه کار را مُصَفّی و مُبَرّای از پلیدیِ عصیان نموده، و آماده ورود به دارالسّلام و برخورداری از مواهب جنّت و رضوان خدا می گرداند !

لذا اگر بگوئیم: محبّ علیّ علیه السّلام، ممکن نیست جهنّمی گردد، درست گفته ایم؛ چه آن که جهنّمی آن است که جوهر ذاتش مسانخ با جهنّم شده، و هیچ گاه از جهنّم منفکّ و جدا نمی تواند بشود. به فرموده قرآن کریم : اوُلئِکَ اَصحابُ النّارِ هُم فیها خالِدوُنَ : (1) « آنها، یاران ملازم آتشند و همیشه در آن خواهند بود ». وَماهُم بِخارِجینَ مِنَ النّارِ : (2) « و هرگز از آتش (دوزخ) خارج نخواهد شد ».

امّا آن کسی که به خاطر یک سلسله تیرگی های عرضی که به جوهر قلبش رسیده است، باید در جهنّم مورد عذاب موقّت قرار گرفته و تطهیر شود، و سپس داخل بهشت گردد، در واقع، او جهنّمی نیست ! بلکه او یک موجود بهشتی است، گیرم که برای تصفیه و تطهیر از آلودگی های سطحیش مدّتی باید در جهنّم متوقّف گردد ! عذاب « موقّت » در جنب عذاب « مُخَلَّد » _ به شرط درک معنای حقیقی خلود _ در واقع، عذاب نیست ! بلکه هم چون حرارتی است که به طلای مغشوش داده می شود تا خالص و ناب گردیده و شایسته استقرار در غرفه های « جنّت النّعیم» و فردوس برین بشود.

آیا ممکن است حدیث «حبّ علی حسنه لاتضرّ معها سیّئه» به معنای دیگری حمل شود ؟

البتّه، احتمال این می رود _ چنان که از بعضی بزرگان علما نیز نقل شده است _ (3) که معنای حدیث این باشد که حبّ علیّ _ علیه السّلام _ اگر صادقانه و راستین باشد _ مانع از ارتکاب گناه می گردد، و انسان عاشق شیدای علیّ _ علیه السّلام _اصلاً فکر گناه و تخلّف از فرمان علّی را که تخلّف از فرمان خدا است، به دل، راه نمی دهد ؛ تا چه رسد به اینکه عملاً مرتکب آن گردد. و در نتیجه ، طبیعی است که چنین فردی از زیان گناه محفوظ می ماند، آن گونه که انسانِ واکسَن تلقیح شده، از ابتلاء به بیماری در امان می ماند.

و به اصطلاح اهل منطق، از قبیل « سالبه به انتفاء موضوع » می شود که با وجود حبّ علیّ _ علیه السّلام _ در دل، سیّئه ای تحقّق نمی پذیرد تا زیانی برساند؛ نه این که سیّئه و گناه حاصل می شود، امّا لطمه ای نمی زند.

1- سوره بقره ، آیه 81
2- سوره بقره ، آیه 167
3- گویا مرحوم « وحید بهبهانی » _ اعلی اللّه مقامه الشریف _ باشد