در حریم حرم: سفرنامه حج سال ۱۳۷۴ شمسی صفحه 135

آسمان پر ستاره مشعر، خیلی حرفها داشت. ولی دریغ که آلودگی هوا، بوقهای ماشینها، رفت و آمدها و سر وصداهای مردم و ... پیدایش زمینه روحی خوب را کاهش می‌داد. شب را بهصبح آوردیم، با سنگریزه‌هایی که برای زدن به جمرات جمع کرده بودیم، با طلوع آفتاب، از «وادی محسِّر» (که گویند محلّ نزول سپاه خداییِ ابابیل بر سپاه فیل‌سوار ابرهه بوده است) گذشته، رو به منا نهادیم، سرزمین قربانی و عبادت و هجوم به نمودهای شیطان و تراشیدنِ سر.

روز عید قربان بود، پس از نمازصبح، به چند نفر این عید را تبریک گفتم. ولی چنان غافل از «عید اضحی» و غرق در حیرتِ کوچ شبانه از عرفات به مشعر و اوضاع مزدلفه و بیتوته در آنجا بودند، که جا خوردند و تازه یادشان آمد که امروز، عید است، آن هم یکی از بزرگترین اعیاد اسلامی، عید آمادگی برای فدا کردن و قربانی دادن و از تعلّقات رها شدن و به طاعت الهی آراسته شدن و شیطانِ درون و برون را رجم کردن و بر شهوات غلبه یافتن.

منا

منا، سرزمینی به طول چند کیلومتر است که میان دو رشته کوه قرار دارد. سرزمین مقدّسی که انبیاء الهی و رسول خدا «ص» و امامان شیعه و بزرگان وصالحان در آن وقوف کرده، خدا را عبادت کرده و اشک ریخته‌اند.