اسرار عرفانی عمره صفحه 1

پیشگفتار

عمره، بریدن از خلق و رویکردی به سوی حق است؛ سفر از خلق به حق و دور شدن از غیر خدا، انسان با رفتن به عمره مزه‌ای از ملکوت می‌چشد. او خموشی است که به بارگاه نور، بهجت و سرور راه یافته است، سلوک عمره منازل و مقاماتی دارد که دیدار حق، اوج آن است؛ عمره راه رستگاری و فوز عظیم است.

هر عبادتی مخصوص کاری است، اما عمره تنها عبادتی است که تمام عبادت‌ها را در برمی‌گیرد. در عمره نماز، استغفار و زهد معنا می‌شود. فلسفه اشک در عمره نمودار می‌گردد. راز و نیاز با خدا، نجوا و همنشینی با او در کنار خانه‌اش به اوج می‌رسد. زائر چون ستاره‌ای درخشان در آسمان تاریکی‌ها می‌درخشد و نامش در دفتر خدا ثبت می‌شود. انسانی که به عمره می‌رود، میهمان خداست و خدا از او میزبانی می‌کند. زیارت خانه خدا، و گردش به دور خانه یار، از غذاهایی است که خدای سبحان بر سر سفره خود نهاده است تا باریافتگان ملکوت از آن بهره بگیرند.

حکمت عبودیت در عمره به کمال می‌رسد؛ عمره آزمون انسان‌هاست، عمره نشانه عظمت بی‌پایان الهی است، تجدید خاطره با رسول خدا صلی الله علیه و آله، سرزمین وحی و اهل‌بیت علیهم السلام عصمت در عمره شکل می‌گیرد، عمره ذکر خداست. عمره بازار خداست و عمره گزار در این بازار با خدا معامله می‌کند و از او مزد می‌ستاند.

زائر خانه خدا باریافته به درگاه الهی و میهمان خداست و به عنوان میهمان بر