داستان‌ها و حکایت‌های حج صفحه 154

از رحمت خدا مأیوس نباش

مالک بن دینار گوید: سفر حجّ کردم، جماعتی را در عرفات دیدم. به خود گفتم: کاش می‌دانستم حجّ کدام یک از اینها مقبول است تا او را تهنیت بگویم و حج کدام یک مردود است تا او را تعزیت بدهم. در خواب دیدم گوینده‌ای می‌گوید: خداوند همه این جماعت را به نعمت مغفرت معزّز فرموده، مگر محمدبن هارون بلخی را که حجّ او مردود است. زمانی که صبح شد، به نزد اهالی خراسان آمدم و از ایشان احوال محمدبن هارون بلخی را پرسیدم، گفتند: آن مردی عابد و زاهد است. او را در خرابه‌های مکّه باید پیدا کنی. بعد از گردش زیاد او را در خرابه‌ای دیدم که دست او در گردنش بسته و زنجیر در پاهایش بود و او در حالت نماز است. همین که مرا دید، پرسید: تو کیستی؟ گفتم: مالک بن دینار. گفت: خواب دیده‌ای؟

گفتم: آری، گفت: هر سال مردی صالح مثل تو در خصوص من خواب می‌بیند.

گفتم: سبب این امر چیست؟

گفت: من شراب می‌خوردم، مادرم هم مانع می‌شد، روزی من با حالت مستی او را اذیت فراوان کردم و ... پس از آنی که از مستی به حال آمدم زنم مرا خبر دار کرد که به چنین کار بدی دست زده‌ام. آن دست خودم را بریدم و پایم را به زنجیر بستم و هر سال حجّ می‌کنم و دعا و استغاثه می‌نمایم و می‌گویم: «ای کاشف همّ و غمّ! شفا ببخش همّ و غمّ مرا و راضی فرما مادر مرا تا از جرم و تقصیر من عفو کند». این قدر بدان که بعداً از عمل خود دست کشیدم و 26 غلام و کنیز آزاد کردم و ... مالک گوید: گفتم ای مرد! نزدیک بود با این عملت تمام روی زمین را بسوزانی.