نهج البلاغه: ترجمه عبدالمحمد آیتی صفحه 244

و پای فشردن ما در راه حق و تسلیم بودن به فرمان او نمی افزود و، بر سوزش جراحات، شکیبایی می ورزیدیم. ولی اکنون با برادران مسلمان خود می جنگیم زیرا تمایل به کفر و کژی در اسلامشان راه یافته، گاه دستخوش شبهه می شوند و گاه تسلیم تاءویل. اگر وسیله ای باشد، که خداوند به سبب آن پراکندگی ما را به اتحاد بدل کند و ما با آنچه باقی می ماند کنار آییم و به یکدیگر نزدیک شویم، بدان وسیله رغبت کنیم و جز آن را فرو گذاریم.

کلام: 122

و من کلام له علیه السلام قالَهُ لا صْحابِهِ فِی ساعَهِ الْحَرْبِ

وَ اءَیُّ امْرِئٍ مِنْکُمْ اءَحَسَّ مِنْ نَفْسِهِ رَباطَهَ جَأْشٍ عِنْدَ اللِّقَاءِ، وَ رَاءَی مِنْ اءَحَدٍ مِنْ إِخْوانِهِ فَشَلاً، فَلْیَذُبَّ عَنْ اءَخِیهِ بِفَضْلِ نَجْدَتِهِ الَّتِی فُضِّلَ بِها عَلَیْهِ، کَما یَذُبُّ عَنْ نَفْسِهِ، فَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَهُ مِثْلَهُ.

إ نَّ الْمَوْتَ طَالِبٌ حَثِیثٌ، لا یَفُوتُهُ الْمُقِیمُ، وَ لا یُعْجِزُهُ الْهَارِبُ.

إ نَّ اءَکْرَمَ الْمَوْتِ الْقَتْلُ، وَالَّذِی نَفْسُ ابْنِ اءَبِی طَالِبٍ بِیَدِهِ لَاءَلْفُ ضَرْبَهٍ بِالسَّیْفِ اءَهْوَنُ عَلَیَّ مِنْ مِیتَهٍ عَلَی الْفِراشِ فِی غَیْرِ طَاعَهِ اللَّهِ.

ترجمه: سخنی از آن حضرت (علیه السلام) به اصحاب خود در عرصه پیکار فرمود

هر مرد جنگاوری از شما که در عرصه نبرد خود را دلیر یابد و در یکی از برادرانش ترس و سستی بیند، باید که به نیروی دلاوری خویش که خداوندش عطا کرده دشمن را از او براند، همان گونه، که از خود می راند. و گرنه، ممکن بود که خواست خدا بر این قرار می گرفت که او را هم همانند این یک بددل گرداند. مرگ، شتابان، در طلب همگان است. نه اقامت گزیده و به جهاد روی ننهاده از چنگالش رسته، نه آنکه از او می گریزد، عاجزش یافته. گرامیترین مرگها، مرگ در کارزار است. سوگند به کسی که جان پسر