مصباح الحرمین صفحه 240

الفصلُ الثّامِن وَ العِشرُون در قربانی کردن

واجب است در مِنی قربانی؛ و این دوّم مناسک مِنی است، و واجبات آن چند چیز است:

اوّل، نیّت کردن به این طریق که: ذِبح (1) 1209 (یا نَحر (2) 1210) این قربانی می‌کنم در حجّ تمتّع اسلام واجب قربة الی اللَّه.

دوّم، اینکه نحر یا ذبح را در مِنی نماید.

سیُّم، بعد از رمی جمرات قربانی نماید.

چهارم، قبل از حَلق (3) 1211 باشد.

پنجم، در روز عید اضحی باشد.

ششم، خود بکشد قربانی را، و اگر کس دیگر بکشد باید نیابت نماید، و اولی این است که در آن وقت حاجی دست خود را بالای دست نایب بگذارد.

هفتم، یک نفر، یک قربانیِ مستقلّ نماید و شراکت با کس دیگر نکند مگر در قربانی مستحبّ.

هشتم، گوشت قربانی را از مِنی بیرون نکند، هر چند که برای خوردن خود باشد، و همه را در آنجا صرف نماید (مگر کسی که گوشت را به او به رسم هدیه، یا از حصّه فقرا داده باشند، یا از کسی خریده باشد، که اینها را بیرون کردن جایز است).

نهم، پوست قربانی را به اجرت ذبح کننده ندهد (اگر به عنوان هدیه یا از حصّه فقرا، با وجود صفت استحقاق، بدهد ضرر ندارد).

و در خود قربانی چند چیز واجب است:

1- - ذِبْح: گوسفندی کشتنی، قربانیِ عید اضْحی. لغت نامه.
2- - نَحْر: شتر کشتن. لغت نامه.
3- - حَلْق: موی ستردن، تراشیدن. لغت نامه.