مصباح الحرمین صفحه 413

به دست خود آن رخنه را اصلاح کرد و فرمود که: هر گاه احدی از شما عملی کند باید که محکم بکند. پس خطاب به ابراهیم فرمود که: ملحق شو به سلف شایسته خود عثمان بن مظعون (1) 1818.

أیضاً به سند معتبر مروی است که: نزد قبر ابراهیم فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله به قدرتِ الهی درخت خرمایی روییده بود که سایه بر آن قبر مطهّر می‌افکندند، و به هر طرف که آفتاب می‌گشت به اعجاز حضرت رسول صلی الله علیه و آله آن درخت به آن طرف می‌گردید که آفتاب بر قبر ابراهیم نتابد تا آنکه آن درخت خرما خشکید (2) 1819.

و وفات ابراهیم در هجدهم ماه رجب اتّفاق افتاده.

الفصلُ السّابِع وَ الأربعون در عبداللَّه بن عبدالمطّلب و عبداللَّه بن جعفر طیّار

بدان که عبداللَّه بن عبدالمطّلب، پدر رسول خدا صلی الله علیه و آله، و حامل نور مقدّس نبوی صلی الله علیه و آله بود، و آن نور مبارک از جبین مبارکش ساطع و لمعان داشت؛ به این سبب، ممتاز آن زمان بود و مورد تشریف (3) 1820 و تجبیلِ (4) 1821 صغیر و کبیر و عالم و جاهل و اناث و ذکور بوده، چنانچه مروی است که: زنی بود او را فاطمه بنت مرّه می‌گفتند، و کتب انبیا و علمای گذشته را بسیار خوانده بود، روزی جناب عبداللَّه بر او بگذشت، آن زن پرسید:

تویی که پدرت صد شتر فدای تو کرد؟ فرمود: بلی. فاطمه گفت: چه شود اگر مرا عقد کنی و یک مرتبه با من نزدیکی کنی و من صد شتر به تو بدهم؟ عبداللَّه ملتفت نشد و

1- - کافی 3/ 262 ضمن‌ح 45؛ بحار 22/ 157 ب 1 ضمن‌ح 16 و 22/ 264 ب 5 ضمن‌ح 5؛ (شایان ذکر است که این روایت به گونه‌های مختلف دیگری در بسیاری از منابع مورد بررسی و استفاده نقل شده است. م.)
2- - کافی 3/ 254 ح 15؛ بحار 22/ 152 ب 1 ح 5.
3- - تَشْریف: بزرگ داشتن. لغت نامه.
4- - تَجْبیل: در مورد این واژه باید متذکر شد که یا استفاده ناصحیحی از آن بمعنی تعظیم و بزرگداشت است و یا غلط نگارشی است و در اصل «تجلیل» یا «تبجیل» (/ بزرگ داشتن) بوده است، چراکه «تجبیل» بمعنی قطعه قطعه کردن (لغت نامه.) و امثال آن می‌باشد. م.