درسنامه آداب سفر حج صفحه 49

«اذا عَمِلْتَ عَمَلًا فَاعْمَلْ للهِ خالِصاً، لانَّهُ لایَقْبَلُ مِنْ عِبادِهِ الأَعْمالَ إلّا ما کانَ‌خالِصاً». (1)

«هرگاه کاری را انجام دادی، آن را تنها برای خدا انجام ده؛ زیرا خداوند تنها اعمال خالص را از بندگان خود می‌پذیرد.»

پس بر سالکان این طریق است که با نیتی پاک و خالص در سرزمین وحی گام نهند، دل به غیر خدا نبندند و در انجام اعمال جز قرب و نزدیکی به حق‌تعالی چیز دیگری را نخواهند و در نظر نگیرند.

امیرمؤمنان علی(ع) فرمود:

«کَیْفَ یَسْتَطیعُ الإخْلاصَ مَنْ یَغْلِبُهُ الْهَوی». (2)

«آن‌کس که هوی و هوس بر وی چیره است، چگونه می‌تواند اخلاص داشته باشد؟»

حاجیان باید سفر را با مبارزه با نفس آغاز کنند و پس از غلبه بر آن، قصد کوی دوست کرده، با تمام وجود به‌سوی او روند، در چنین حالی است که به همه‌چیز خواهندرسید.

امام عسکری(ع) فرمود:

«لَوْ جَعَلْتُ الدُّنْیا کُلَّها لُقْمَةً واحِدَةً و لَقَّمْتُها مَنْ یَعْبُدُ اللهَ خالِصاً لَرَأَیْتُ انّی مُقَصِّرٌ فی‌حَقِّهِ». (3)

«اگر همه دنیا را یک لقمه کرده، در دهان کسی گذارم که خدا را از روی اخلاص پرستش و عبادت کند، باز می‌بینم که در حق او کوتاهی کرده‌ام!»

1- بحارالانوار، ج 77، ص 103.
2- غررالحکم، ح 6977.
3- بحارالانوار، ج 70، ص 245، ح 19.