موسم بیداری : گذری بر خاطرات سفر حج صفحه 136

همه گوش به زنگ تلفن همراه مدیر کاروان بودند. هر از چند گاهی زنگی می‌خورد و نام افرادی که برایشان قربانی کرده بودند، اعلام می‌شد و همه به آن‌ها تبریک می‌گفتند. دیگر می‌توانستند از احرام درآیند.

مبارزه‌ای دیگر

اما هنوز کار تمام نشده و پیکاری دیگر در راه است. آخرین بت منیت و خودپرستی باید فرو ریزد و آن چیزی نیست جز نماد جمال انسان؛ یعنی موی سر. اینجا دیگر تقصیر معنایی ندارد. کسی که بار اول است به حج می‌آید، باید سر را بتراشد و مظهر زیبایی و جمال مادی را از میان ببرد. همان جوانی که در ابتدای سفر. برای فرار از تراشیدن موی سر دنبال چاره بود، اکنون پیش و بیش از همه، در تب و تاب تراشیدن سر است!

اسمم را که اعلام کردند، برخاستم. آرایشگر پیرمردی بود از اطراف شهرستان نیشابور، با همان لهجه شیرین خراسانی. گفته بود که در تراشیدن سر وارد است و مرتب می‌گفت: سر آقا را من باید بتراشم. به او گفتم واردی؟ با کمال خونسردی و اعتماد به نفس گفت: آری. من نیز سر خود را به او سپردم. اولین تراشی که داد، سرم سوخت و بعد از آن چند جای دیگر نیز سوخت. علت را ناهموار بودن سرم دانست.