موسم بیداری : گذری بر خاطرات سفر حج صفحه 181

شیوه زندگی‌شان قرار داشته‌اند.

وهّابی‌ها در سال‌های 1217 و 1220 ه/ 1803 و 1806 م. از شمال عربستان وارد عراق شدند و با بی‌حرمتی وصف‌ناپذیری نسبت به شیعیان، به غارت حرم حسین بن علی(ع) در کربلا پرداختند؛ البته در این حمله ترک‌های عثمانی نیروهای وهّابی را عقب راندند و آنان ناگزیر به مرکز عربستان گریختند. جنگجویان وهّابی در میانه قرن نوزدهم، برای بار دوم به شیعیان، که آن‌ها را «کافر» می‌خواندند، حمله کرده، بخش عظیمی از سواحل خلیج فارس را تصرف نمودند. در این زمان، قوای وهّابی به سرکردگی ملک عبدالعزیر، بر بیشتر قسمت‌های کشور دست یافتند و آن‌ها را به صورت یکپارچه درآوردند. حمله سوم وهّابیان در سال 1331 ه/ 1913 م. به وقوع پیوست.

محدودیت‌های مذهبی‌

در سال 1345 ه/ 1927 م. علمای وهابی فتوایی صادر کردند که بر کفر شیعیان دلالت داشت؛ یعنی محکومیت آنان به عنوان افرادی مرتد و کافر، که مستحق مجازات مرگ‌اند!

در این اعلامیه آمده بود:

شیعیان حق ندارند اعمال دینی انحرافی‌شان را بجا آورند و اگر