- دیباچه 1
- مقدمه 3
- اشاره 7
- فصل اول کارکردهای مثبت زبان در سفرهای زیارتی 7
- زیبایی های زبان 8
- اشاره 8
- ١. ذکر 11
- ٢. راستگویی 13
- ٣. استغفار 14
- اشاره 14
- -استغفار بی روح 16
- 4. قرائت قرآن 17
- 5. شکرگزاری 18
- 6. دعا و راز و نیاز با خدا 22
- اشاره 22
- -چگونه دعا کنیم 24
- اشاره 27
- فصل دوم کارکردهای منفی زبان در سفرهای زیارتی 27
- اشاره 28
- زشتی های زبان 28
- اشاره 29
- ١. عیب جویی 29
- -گریه بر عیب خود 33
- -حواریون عیب بین و حُسن نظر عیسی (ع) 33
- -بزرگ بینی عیب دیگران 34
- -عیب پوشی خداوند در روز قیامت 35
- ٢. غیبت 37
- ٣. دروغ 40
- اشاره 40
- -درمان دروغگویی 42
- -سرانجام دروغگویان 42
- -راستگو از گناه محفوظ است 43
- 4. دشنام و نفرین 45
- اشاره 45
- -ناسزاگویی و حبس دعا 48
- 5. زخم زبان 49
- اشاره 49
- -کوچک، ولی فتنه انگیز 50
- 6. چاپلوسی و تملق 51
- اشاره 51
- -کاه و کوه 52
- -از چاپلوسی بیزارم 53
- ٧. تهمت 55
- اشاره 55
- -عذاب عظیم تهمت زنندگان 56
- -پرهیز از جایگاه تهمت 56
- -عاقبت تهمت زنندگان 57
- ٨. خودستایی 59
- ٩. سخن چینی 61
- اشاره 61
- -سرانجام سخن چینی 63
- اشاره 64
- ١٠. رازگشایی 64
- -حفظکردن رازهای خود 66
- -رازگشایی با محرمان 68
- ب) عقده حقارت 70
- -عوامل افشای راز 70
- الف) پرحرفی 70
- اشاره 70
- د) احساساتی شدن و عصبانیت 71
- ج) دوستی و رفاقت 71
- ١٢. اهانت و تحقیر 72
- ١٣. بازگویی گناه 73
در آینه عیب خویش چندان دیدم کز عیب دگر کسان نیامد یادم
محمود غزنوی
-عیب پوشی خداوند در روز قیامت
روایت شده است هنگامی که روز قیامت فرا می رسد، در آن روز رسول خدا (ص) از خدای سبحان درخواست می کند که به وقت حسابرسی خلایق، امت او را در حضور فرشتگان و پیامبران و امت های دیگر محاسبه نکند تا عیب های امت مسلمان برایشان آشکار نشود. بلکه به طریقی آنها را محاسبه کند که به جز خدای سبحان و پیغمبر او، هیچ کس دیگر بر عیوب و گناهانشان آگاه نشود. وقتی که این درخواست از جانب پیغمبر اکرم (ص) مطرح شد. خداوند در پاسخ آن حضرت فرمود:
ای حبیب من، من نسبت به بندگانم از تو مهربان ترم؛ زیرا همچنان که تو دوست نداری و
مایل نیستی که عیب های ایشان نزد غیر تو آشکار شود، من هم دوست ندارم و روا نمی دارم که عیوب آنها بر تو نیز ظاهر و آشکار گردد. به همین خاطر من خود به تنهایی آنان را محاسبه کرده، به حسابشان رسیدگی می کنم؛ به طوری که جز من کسی بر عیوب و لغزش های ایشان آگاه نشود. (1)
1- آفات زبان، ص 2٨٧.