آداب سخن و زبان در سفرهای زیارتی صفحه 37

٢. غیبت

یکی از زشتی ها و شاید بتوان گفت رایج ترین گناه زبان، غیبت است. وقتی عده ای گرد هم جمع می شوند و از هر دری سخن می گویند تا چیزی گفته و دیگران را سرگرم کرده باشند، معمولاً در ورطه غیبت فرو می روند. این زشتی زبان به گونه ای شیوع پیدا کرده که به جمع های افرادی که انتظار چنین گفت وگوهایی از آنان نمی رود هم نفوذ پیدا کرده است.

در سفرهای زیارتی هم زیاد اتفاق می افتد که همسفران دور هم جمع می شوند و از شخصیت های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی کشور سخن می گویند و غیبت می کنند. اگر کسی هم نهی از منکر کند، می گویند دروغ نمی گوییم؛ زیرا این افراد تفاوت میان غیبت و تهمت را نمی دانند.

غیبت کردن، یعنی سخن گفتن پشت سر دیگری، به گونه ای که اگر آن را بشنود ناراحت شود. (1)رسول گرامی اسلام فرمود:

إجْتَنِبُوا الغِیبَهَ فَإنّها إدامُ کِلابِ النّار. (2)

دوری کنید از غیبت کردن، به درستی که این خوی زشت، نان و خورش سگ های دوزخ است.