اهل بیت علیهم السلام عرشیان فرش نشین صفحه 169

افراد مشرک را نمی بینند بلکه آنان را مصادیق و مظاهر عالی توحید می شمارند .

خود محوران و خدا محوران

بسیاری از افراد از نظر ما موحّد هستند ولی از نظر قرآن موحّد نبوده بلکه مشرک اند مانند کسانی که دم از خدا می زنند ولی در پی هوا و هوس می روند ، آنان متلوّن هستند نه متوحّد و نه موحّد ، زیرا آن زمان که دم از خدا می زنند برای آن است که گرایش به خدا با منافع مادّی آنان هماهنگ است و فرمان خدا پرستی آنان هم از هوا و هوسشان صادر می شود .

اینان خود محورند نه خدا محور و در پی خود هستند نه خدا ؛ اگر برخی از احکام خدا مطابق میلشان باشد آن را می پذیرند و اگر نباشد از قبول آن امتناع می ورزند .

« وَ إِذٰا دُعُوا إِلَی اللّٰهِ وَ رَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ إِذٰا فَرِیقٌ مِنْهُمْ مُعْرِضُونَ » (1).

و زمانی که آنان را به سوی خدا و پیامبرش می خوانند تا [ نسبت به اختلافاتی که دارند ] میانشان داوری کند ، ناگهان گروهی از آنان روی گردان می شوند .

در حقیقت آنان خدا را برای خود می خواهند نه خود را برای خدا !

به عبارت دیگر اینان قائل به اصالت لذّت هستند ، هر چه میل و هوای آنان اقتضا کند و برای آنان لذّت آفرین باشد در پی آن می روند :

« وَ إِذٰا مَسَّ الْإِنْسٰانَ الضُّرُّ دَعٰانٰا لِجَنْبِهِ أَوْ قٰاعِداً أَوْ قٰائِماً فَلَمّٰا کَشَفْنٰا