اهل بیت علیهم السلام عرشیان فرش نشین صفحه 193

حقیقت گناه در چشم معصوم

سالک واصل و معصوم عارف ، درون و باطن و نتیجۀ گناه را آن گونه که هست می بیند ،

« إِنَّ الَّذِینَ یَأْکُلُونَ أَمْوٰالَ الْیَتٰامیٰ ظُلْماً إِنَّمٰا یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ نٰاراً . . . » (1).

بی تردید کسانی که اموال یتیمان را به ستم می خورند ، فقط در شکم های خود آتش می خورند . . .

آری ، باطن این غذای حرام ، آتش است پس کسی که پایان کار و حقیقت امر و باطن عمل را به صورت آتش واقعی مشاهده می کند ، مصون از فکر گناه و ارتکاب آن می ماند و هرگز دچار فکر بد و خطا در اندیشه و گناه سهوی و عمدی نمی گردد چون حقایق ، آن چنان که هست نزد او حاضر و مشهود است .

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام در نهج البلاغه در پایان قصۀ عقیل که از حق خود بیشتر می خواست ، می فرماید :

وَأعجَبُ مِن ذَلِکَ طَارِقٌ طَرَقَنَا بِمَلفُوفَهٍ فِی وِعَائِهَا ، وَمَعجُونَهٍ شَنِئتُهَا ، کَأنَّمَا عُجِنَت بِرِیقِ حَیَّهٍ أوقَیئِهَا ، فَقُلتُ : أصِلَهٌ أمْ زَکاهٌ أم صَدَقَهٌ ؟ فَذلِکَ مُحرَّمٌ عَلَینَا أهلَ البَیتِ ، فَقَالَ لَاذَا وَلَا ذَاکَ ، وَلکِنَّهَا هَدِیََّهٌ ، فَقُلتُ : هَبِلَتْکَ الهَبُولُ ، أعَنْ دیِنِ اللّهِ أتَیْتَنِی لِتَخْدَعَنِی ؟ أمُختَبِطٌ أنتَ أم ذُو جِنَّهٍ أم تَهْجُرُ ؟ (2) .